یکی از بزرگترین پاسداران حریم فرهنگ و ولایت آل محمّد (علیهم السلام)، علامه مجاهد میرحامد حسین هندی است که در نیمه ی دوم قرن سیزدهم هجری می زیست. او حق عظیمی بر گردن شیعیان دارد و کتاب جاودانش «عبقات الأنوار» از آثار درخشان شیعه در یکی ـ دو قرن أخیر است.
از جمله خصوصیات آن عالیجناب حرص بر استفاده از عمر شریفش بود، و در این باره نقل شده است که:
حاکمی از حکام وقت تمایل و اشتیاق زیادی به دیدار جناب «میرحامد حسین» نشان می‌داد، و در ترتیب ملاقات با ایشان به وسائط مختلف چنگ می‌زد، ولی سید تمایلی بر این ملاقات از خود نشان نمی‌داد، تا اینکه بعد از اصرار زیاد از طرف افراد مختلف، میرحامد حسین می‌فرماید: چه مقصودی از ملاقات با من دارد؟
عرضه داشتند: صرفاً دیدار شما را می‌خواهد، فرموده بود: بگویید فلان ساعت از روز در پایین ایوان منزل منتظرم باشد.
بالاخره روز موعود فرا رسید و در رأس ساعت مقرر، در حالی که حاکم با حشم و چاکران و ملازمانش انتظار قدوم میرحامد حسین را می‌کشیدند، سید از اطاقی که درب آن به روی ایوان باز می‌شد به روی ایوان آمد و در حالی که قلمش در دست راستش بود، فرمود: من میرحامد حسین هستم، مرا دیدی؟ و سپس به غرفه خود تشریف برده و به ادامه تألیفش مشغول شد!!
هیهاتَ أن یأتیَ الزمانُ بمثله إنّ الزمانَ بمثلهِ لَعَقیمً
