مرا در گذشته برادرى خدایى بود، کوچکى دنیا در نظرش، او را در نظرم بزرگ مى نمود.
از سلطه شکمش آزاد بود، آنچه نمى یافت آرزو نمى کرد، و هرگاه مى یافت زیاده روى نداشت. اکثر روزگارش را خاموش بود، و اگر مى گفت بر گویندگان غالب مى شد، و تشنگى پرسندگان را به زلال معرفت فرو مى نشاند....
هرگاه دو برنامه پیش مى آمد دقت مى کرد که کدام به هواى نفس نزدیکتر است پس آن را مخالفت مى نمود. بر شما باد به این اوصاف و ملازمت و رغبت به آنها، پس اگر همه آنها را قدرت ندارید بدانید که به دست آوردن اندک بهتر از ترک بسیار است.
وَ قَالَ علیه السلام: کَانَ لِی فِیمَا مَضَى أَخٌ فِی اللَّهِ وَ کَانَ یُعْظِمُهُ فِی عَیْنِی صِغَرُ الدُّنْیَا فِی عَیْنِهِ وَ کَانَ خَارِجاً مِنْ سُلْطَانِ بَطْنِهِ فَلَا یَشْتَهِی مَا لَا یَجِدُ وَ لَا یُکْثِرُ إِذَا وَجَدَ وَ کَانَ أَکْثَرَ دَهْرِهِ صَامِتاً فَإِنْ قَالَ بَذَّ الْقَائِلِینَ وَ نَقَعَ غَلِیلَ السَّائِلِینَ ... وَ کَانَ إِذَا بَدَهَهُ أَمْرَانِ یَنْظُرُ [نَظَرَ] أَیُّهُمَا أَقْرَبُ إِلَى الْهَوَى فَیُخَالِفُهُ فَعَلَیْکُمْ بِهَذِهِ الْخَلَائِقِ فَالْزَمُوهَا وَ تَنَافَسُوا فِیهَا فَإِنْ لَمْ تَسْتَطِیعُوهَا فَاعْلَمُوا أَنَّ أَخْذَ الْقَلِیلِ خَیْرٌ مِنْ تَرْکِ الْکَثِیرِ
نهج البلاغة (تحقیق صبحی صالح)، حکمت 289(ترجمه حسین انصاریان)
روحت شاد عالم ربانی
