خوش ترین زندگی

   

امام علی علیه السلام می فرمایند:

 

خوش ترین زندگی از آنِ کسی است که خداوند به او قناعت بخشیده و همسری شایسته روزی اش کرده است.

 

أَنْعَمُ النَّاسِ عَیْشاً مَنْ مَنَحَهُ اللَّهُ الْقَنَاعَةَ وَ أَصْلَحَ لَهُ زَوْجَهُ.

عیون الحکم و المواعظ (لیثی) ؛ ص124

 

سلام بر حسین و یارانش

 

السَّلَامُ‏ عَلَیْکَ‏ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ‏،

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا حُجَّةَ اللَّهِ فِی أَرْضِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلى‏ خَلْقِهِ،

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ،

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ عَلِیٍّ الْمُرْتَضى‏،

السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا ابْنَ فَاطِمَةَ الزَّهْرَاءِ،

أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلَاةَ، وَ آتَیْتَ الزَّکَاةَ، وَ أَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ، وَ نَهَیْتَ عَنِ الْمُنْکَرِ،

وَ جَاهَدْتَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ حَتّى‏ أَتَاکَ الْیَقِینُ،

فَصَلَّى اللَّهُ عَلَیْکَ حَیّاً وَ مَیِّتا

 

 (بخشی از زیارت نامه امام حسین علیه السلام، الکافی، چاپ دار الحدیث ، ج 9 ص 315)

 

خشم و رضایت

 

امام حسین علیه السلام:

رستگار نباد مردمی که رضایت مخلوق را با خشم خدا خریدند!

 

لَا أَفْلَحَ قَوْمٌ اشْتَرَوْا مَرْضَاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَخَطِ الْخَالِق‏

بحار الانوار ج 44 ص 383

 

بخیل

 

امام حسین علیه السلام فرمودند:

بخیل کسی است که از سلام کردن بخل ورزد

وَ قَالَ علیه السلام:‏ الْبَخِیلُ مَنْ بَخِلَ بِالسَّلَام‏ (تحف العقول ؛ ص248)

 

گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده

 

هر که با پاکدلان، صبح و مسائی دارد

دلش از پرتو اسرار، صفائی دارد

***

...

گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده

آخر این در گرانمایه بهائی دارد

***

...

صرف باطل نکند عمر گرامی، پروین

آنکه چون پیر خرد، راهنمائی دارد

شعر از پروین اعتصامی

اگر چیزی را دیدی و دلت آن را خواست...

 

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:

کُلُّ مَا أَبْصَرْتَهُ‏ بِعَیْنِکَ‏ وَ اسْتَخْلَاهُ قَلْبُکَ فَاجْعَلْهُ لِلَّهِ فَذَلِکَ تِجَارَةُ الْآخِرَةِ لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ‏ ما عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باق (مکارم الاخلاق، ص 455)‏

 

 هر چه را که با چشم خود دیدى و دلت آن را خواست، براى خدا قرار ده، که این است تجارت آخرت؛ زیرا خداى متعال مى فرماید : «آنچه نزد شماست تمام مى شود و آنچه نزد خداست ماندنى است (نحل: 96)»

 

 

غرور شتر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

 

مسلمانان به مسابقات اسب دوانى و شتردوانى و تیراندازى و امثال اینها خیلى علاقه نشان مى دادند، زیرا اسلام تمرین کارهایى را که دانستن و مهارت در آنها براى سربازان ضرورت دارد سنت کرده است. بعلاوه خود رسول اکرم که رهبر جامعه اسلامى بود، عملا دراین گونه مسابقات شرکت مى کرد و این بهترین تشویق مسلمانان خصوصا جوانان براى یادگرفتن فنون سربازى بود. تا وقتى که این سنت معمول بود و پیشوایان اسلام عملا مسلمانان را در این امور تشویق مى کردند، روح شهامت و شجاعت و سربازى در جامعه اسلام محفوظ بود. رسول اکرم گاهى اسب و گاهى شتر سوار مى شد و شخصا با مسابقه دهندگان مسابقه مى داد.

 

رسول اکرم شترى داشت که به دوندگى معروف بود، با هر شترى که مسابقه داده بود برنده شده بود. کم کم این فکر در برخى ساده لوحان پیدا شد که شاید این شتر از آن جهت که به رسول اکرم تعلق دارد از همه جلو مى زند. بنابراین ممکن نیست در دنیا شترى پیدا شود که با این شتر برابرى کند.

تا آنکه روزى یک اعرابى بادیه نشین با شترش به مدینه آمد و مدعى شد حاضرم با شتر پیغمبر مسابقه بدهم. اصحاب پیغمبر با اطمینان کامل براى تماشاى این مسابقه جالب، مخصوصا از آن جهت که رسول اکرم شخصا متعهد سوارى شتر خویش شد، از شهر بیرون دویدند. رسول اکرم و اعرابى روانه شدند و از نقطه اى که قرار بود مسابقه از آنجا شروع شود شتران را به طرف تماشاچیان به حرکت درآوردند.

هیجان عجیبى در تماشاچیان پیدا شده بود. اما برخلاف انتظار مردم شتر اعرابى شتر پیغمبر را پشت سر گذاشت.

آن دسته از مسلمانان که درباره شتر پیغمبر عقاید خاصى پیدا کرده بودند، از این پیشامد بسیار ناراحت شدند؛ خیلى خلاف انتظارشان بود. قیافه هاشان درهم شد.

 

رسول اکرم به آنها فرمود: «اینکه ناراحتى ندارد، شتر من از همه شتران جلو مى افتاد، به خود بالید و مغرور شد، پیش خود گفت من بالا دست ندارم. اما سنت الهى است که روى هر دستى دستى دیگر پیدا شود، و پس از هر فرازى نشیبى برسد، و هر غرورى درهم شکسته شود.».

به این ترتیب رسول اکرم، ضمن بیان حکمتى آموزنده، آنها را به اشتباهشان واقف ساخت.

 

مجموعه آثار شهید مطهری، ج 18، ص: 403 و 404

 

هر کس علی علیه السلام را امام و پیشوای خود قرار دهد...

 

هر کس علی علیه السلام را امام و پیشوای خود قرار دهد به دستگیره محکم الهی در دین و نفسش چنگ زده است.

منبع: تفسیر کبیر (مفاتیح الغیب) تالیف امام فخر رازی از علمای اهل تسنن، ج1 ص 182

و من اتخذ علیاً إماماً لدینه فقد استمسک بالعروة الوثقى فی دینه و نفسه 

فرض کنیم امام هادی علیه السلام پنج چیز از ما خواسته است!!!

با تبریک ولادت با سعادت امام علی النقی حضرت هادی علیه السلام روایتی از آن حضرت تقدیم می گردد:

  

مردى به امام هادی علیه السلام گفت: مرا سفارش و پندى فرما،

فرمود: آیا مى‏ پذیرى؟ گفت: آرى،

حضرت فرمودند:

 

صبر را متّکا، و ندارى را مایه راحتى ساز، و شهوات را ترک گو، با هوى و هوس مخالفت کن، و بدان که تو هرگز بیرون از دید خداوند نخواهى بود، پس بنگر چگونه‏ اى. (تحف العقول ترجمه جعفری ص 427)

 

قَالَ لَهُ‏ رَجُلٌ أَوْصِنِی قَالَ علیه السلام وَ تَقْبَلُ قَالَ نَعَمْ قَالَ تَوَسَّدِ الصَّبْرَ وَ اعْتَنِقِ الْفَقْرَ وَ ارْفَضِ الشَّهَوَاتِ وَ خَالِفِ الْهَوَى وَ اعْلَمْ أَنَّکَ لَنْ تَخْلُوَ مِنْ عَیْنِ اللَّهِ فَانْظُرْ کَیْفَ تَکُون.

 

اگر امام از ما می خواست که به اینها عمل کنیم! چقدر عمل می کردیم؟!

 

اگر عیسی علیه السلام از عبادت خدا تمرد نمی کرد من دینش را می پذیرفتم!!!

 

علی علیه اسلام (در نفی خدا بودن حضرت عیسی علیه السلام و اثبات بندگی وی) به تعدادی از مسیحیان گفت: اگر عیسی علیه السلام از عبادت خدا تمرد نمی کرد من دینش را می پذیرفتم.

فرد مسیحی گفت: چگونه چنین مسئله ای را به عیسی نسبت می دهید با این که در طاعت پروردگار خیلی می کوشید؟

علی علیه السلام فرمود: اگر عیسی (طبق نظر شما) خداست چگونه غیر خود را عبادت می کند؟ (پس خدا نیست و بنده خداست که الله را عبادت می کند).

 

یحکى عن علی بن أبی طالب قال لبعض النصارى: لو لا تمرد عیسى عن عبادة اللّه لصرت على دینه، فقال النصرانی: کیف یجوز أن ینسب ذلک إلى عیسى مع جده فی طاعة اللّه، فقال علی رضی اللّه عنه: فإن کان عیسى إلهاً فالإله کیف یعبد غیره إنما العبد هو الذی یلیق به العبادة، فانقطع النصرانی (تفسیر کبیر فخر رازی ج4، ص 24).

 

سید و سرور عرب چه کسی است؟

 

علی علیه السلام از دور می آمد که پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: او سید و سرور عرب است! عایشه پرسید: مگر شما سید و سرور عرب نیستید؟

حضرت فرودند: من سرور جهانیان هستم و او سید و سرور عرب است.

 

روى البیهقی فی «فضائل الصحابة» أنه ظهر علی بن أبی طالب من بعید فقال علیه السلام: هذا سید العرب فقالت عائشة: أ لست أنت سید العرب؟ فقال أنا سید العالمین و هو سید العرب. (تفسیر کبیر فخر رازی، ج 6 ص 524)

 

دلیل عالم بزرگ اهل تسنن بر هدایت پیروان علی علیه السلام

 

فخر رازی از علمای برجسته اشعری مذهب اهل تسنن در قرن شش و هفت هجری در کتاب «تفسیر الکبیر» یا همان «مفاتیح الغیب» در باره بلند خواندن بسم الله الرحمن الرحیم می نویسد:

 

 برخی روایات کتاب سنن بیهقی بیانگر آن است که رسول خدا صلی الله علیه [و آله] و سلم «بسم الله الرحمن الرحمن الرحیم» را در نماز بلند می خواند. روایت هایی نیز از دیگران نقل شده است که آنها نیز «بسم الله الرحمن الرحیم» را در نماز بلند می خواندند [در کتاب سنن بیهقی روایت های متناقضی از دیگر صحابه نقل شده است که بیانگر آن است که گاهی نیز بسم الله الرحمن الرحیم را در نماز نمی خواندند و نماز را با الحمد لله رب العالمین شروع می کردند، سنن بیهقی، ج2 ص 46- 52]. اما روایات مربوط به آشکار خواندن بسم الله الرحمن الرحیم توسط علی بن ابی طالب رضی الله عنه متواتر است و هر کس در دینش به علی بن ابی طالب [علیه السلام] اقتدا کند هدایت یافته است زیرا پیامبر علیه السلام فرموده است: پروردگارا حق را همراه علی و هرجا که او باشد قرار بده.

 

روى البیهقی فی «السنن الکبیر» عن أبی هریرة قال: کان رسول اللّه صلى اللّه علیه و سلم یجهر فی الصلاة ببسم اللّه الرحمن الرحیم، ثم إن الشیخ البیهقی روى الجهر عن/ عمر بن الخطاب، و ابن عباس، و ابن عمر، و ابن الزبیر، و أما أن علی بن أبی طالب رضی اللّه عنه کان یجهر بالتسمیة فقد ثبت بالتواتر، و من‏ اقتدى‏ فی دینه بعلی بن أبی طالب فقد اهتدى، و الدلیل علیه‏ قوله علیه السلام: اللهم أدر الحق مع علی حیث دار. (تفسیر الکبیر؛ مفاتیح الغیب، محمد بن عمر فخر رازی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق، ج1، ص 180).

 

 

داغ پیشانی

 

مردی که نشانه سجده، همچون دیناری مدوّر بر پیشانی او نقش بسته بود بر درِ بارگاه سلطانی به انتظار «صله» نشسته بود؛ زاهد صاحبدلی به این داغدار گفت: تو که آن سکه را بر پیشانی داری، چرا در آستانه سلطانی؟ زاهد دیگری گفت: این سکّه (داغی که بر پیشانی داشت) قلب و مغشوش است و خریدار ندارد.

 

مراحل اخلاق در قرآن، آیت الله جوادی آملی - صفحه   96

 

عیب و ننگ

  

صاحب‏دلی با لباس ژنده و چرکین به حضور صاحب‏ مقامی باریافت. به او گفتند: با این لباس به پیشگاه چنان مقامی رفتن عیب است. او در جواب گفت: با لباس چرکین نزد بزرگی رفتن عیب نیست، بلکه با همان لباس چرکین ازحضور وی برگشتن ننگ است؛ زیرا این گونه بازگشت نشان این است که آن ‏صاحب‏ منصب او را لایق ندانست و ردّ کرد و انعام و هدیه و عطیه‏ ای بدو نبخشید.

 

صهبای‏ حج ، آیت الله جوادی آملی- صفحه  386