اولین باری که رفتیم قطعه شهدای گمنام، گفت: «برای اینکه این وصلت سر بگیره، نذر کردم سنگ مزار شهدایی رو که سنگ قبرشون شکسته، با هزینه خودم تعویض کنم!» یک روز هشت تا از سنگ ها را عوض کرده بود، یک روز هم پنج تا. گفتم: «مگه از سنگ قبر هم ثوابی به شهید می رسه؟» گفت: «اگر سنگ قبر عزیز خودت بود، باز همین رو می گفتی؟»
کتاب قصه دلبری (شهید محمد حسین محمد خانی) به روایت مرجان در علی همسر شهید؛ به قلم محمد علی جعفری، تهران، انتشارات روایت فتح، چاپ بیست و ششم، 1398، صفحه 41
مَا أَحْسَنَ تَوَاضُعَ الْأَغْنِیَاءِ لِلْفُقَرَاءِ طَلَباً لِمَا عِنْدَ اللَّهِ! وَ أَحْسَنُ مِنْهُ تِیهُ الْفُقَرَاءِ عَلَى الْأَغْنِیَاءِ اتِّکَالًا عَلَى اللَّهِ.
(نهج البلاغه، حکمت 406)
امام علی علیه السلام فرمودند:
چه زیباست فروتنى ثروتمندان در برابر فقرا، براى رسیدن به پاداش هاى الهى،
و از آن بهتر بى اعتنایى و بزرگ منشى مستمندان است در برابر اغنیا به خاطر توکل بر خدا.
شب تا صبح خوابم نبرد. دور حیاط راه می رفتم. تمام صحنه ها مثل فیلم در ذهنم رد می شد. همه آن منت کشی هایش.
از آقای قرائتی شنیده بودم: «50 درصد ازدواج تحقیقه و پنجاه درصدش توسل. نمیشه به تحقیق امید داشت ولی می توان به توسل دل بست».
بین خوف و رجا گیر افتاده بودم. با اینکه به دلم نشسته بود باز دلهره داشتم. متوسل شدم. زنگ زدم به حرم امام رضا علیه السلام، همان که خِیرم کرده بود برایش. چشمانم را بستم. با نوای صلوات خاصه، خودم را پای ضریح می دیدم.
در بین همهمه زائران، حرفم را دخیل بستم به ضریح:
«ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا
حلوا به کسی ده که محبت نچشیده»
همه را سپردم به امام علیه السلام
کتاب قصه دلبری (شهید محمد حسین محمد خانی) به روایت مرجان در علی همسر شهید؛ به قلم محمد علی جعفری، تهران، انتشارات روایت فتح، چاپ بیست و ششم، 1398، صفحه 23
نمی دانم چرا یک دفعه نظرم عوض شد. دیگر به چشم یک بسیجی افراطی و متحجر نگاهش نمی کردم. حس غریبی آمده بود سراغم. نمی دانستم چرا این طور شده بودم. نمی خواستم قبول کنم که دلم برایش تنگ شده است، با این وجود هنوز نمی توانستم اجازه بدهم بیاید خواستگاری. راستش خنده ام می گرفت، خجالت می کشیدم بگویم دل مرا هم با خودش برده!
وقتی برگشت پیغام داد می خواد بیاید خواستگاری. باز قبول نکردم. مثل قبل عصبانی نشدم ولی زیر بار هم نرفتم. خانم ایوبی گفت: «دو سه ساله این بنده خدا را معطل خودت کردی! طوری نمیشه که! بذار بیاد خواستگاری و حرفاش رو بزنه». گفتم: «بیاد، ولی خوش بین نباشه که بله بشنوه»! ......
نشست روبرویم. خندید و گفت: «دیدید آخر به دلتون نشستم»! زبانم بند آمده بود. من که همیشه حاضر جواب بودم و پنج تا روی حرفش می گذاشتم و تحویلش می دادم، انگار حالا لال شده بودم.
خودش جواب خودش را داد: «رفتم مشهد، یه دهه متوسل شدم. گفتم حالا که بله نمی گید، امام رضا از توی دلم بیرون کنه، پاک پاک که دیگه به یادتون نیفتم. نشسته بودم گوشه رواق که سخنران گفت: اینجا جاییه که می تونن چیزی رو که خیر نیست، خیر کنن و بهتون بدن. نظرم عوض شد. دو دهه دیگه دخیل بستم که برام خیر بشید!».
نفسم بند اومده بود، قلبم تند تند می زد و سرم داغ شده بود. توی دلم حال عجیبی داشتم. حالا فهمیدم الکی نبود که یک دفعه نظرم عوض شد. انگار دست امام رضا علیه السلام بود و دل من.
کتاب قصه دلبری (شهید محمد حسین محمد خانی) به روایت مرجان در علی همسر شهید؛ به قلم محمد علی جعفری، تهران، انتشارات روایت فتح، چاپ بیست و ششم، 1398، صفحه 15 و 16
امام علی علیه السلام فرمودند:
از گنج هاى نیکی است:
پوشیده داشتن عمل، شکیبایى در برابر گرفتاری ها و کتمان مصیبت ها
وَ بِإِسْنَادِهِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ قَالَ: مِنْ کُنُوزِ الْبِرِّ إِخْفَاءُ الْعَمَلِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الرَّزَایَا وَ کِتْمَانُ الْمَصَائِب
صحیفة الإمام الرضا علیه السلام، ص66 و 67
امیر مومنان امام علی علیه السلام فرمودند:
هر کدام از خیر و شر را اهلى است که اگر شما آن را رها کنید دیگران به جاى شما انجام مى دهند.
إِنَّ لِلْخَیْرِ وَالشَّرِّ أَهْلًا فَمَهْمَا تَرَکْتُمُوهُ مِنْهُمَا کَفَاکُمُوهُ أَهْلُهُ (بخشی از حکمت 422 نهج البلاغه)
سدیر نقل می کند: حضرت ابو عبد اللَّه علیه السّلام به من فرمودند:
اى سدیر، آیا زیاد به زیارت قبر ابى عبد اللَّه الحسین علیه السّلام مى روى؟ (مراد این است که چرا زیاد به زیارت آن حضرت نمى روى؟)
محضر مبارکش عرض کردم: این زیاد به زیارت نرفتن ناشى از اشتغالات و گرفتارى هایم مى باشد.
حضرت فرمودند:
آیا چیزى به تو تعلیم بکنم که وقتى انجامش دادى خدا بواسطه آن ثواب زیارت را به تو بدهد؟
عرض کردم: فدایت شوم آرى.
حضرت فرمودند:
در منزلت غسل کن و به پشت بام برو و با اشاره به آن حضرت سلام کن، با همین عمل خداوند متعال ثواب زیارت به تو خواهد داد.
ٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ: قَالَ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا سَدِیرُ تُکْثِرُ مِنْ زِیَارَةِ قَبْرِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْحُسَیْنِ قُلْتُ إِنَّهُ مِنَ الشُّغُلِ فَقَالَ أَ لَا أُعَلِّمُکَ شَیْئاً إِذَا أَنْتَ فَعَلْتَهُ کَتَبَ اللَّهُ لَکَ بِذَلِکَ الزِّیَارَةَ فَقُلْتُ بَلَى جُعِلْتُ فِدَاکَ فَقَالَ لِی اغْتَسِلْ فِی مَنْزِلِکَ وَ اصْعَدْ إِلَى سَطْحِ دَارِکَ وَ أَشِرْ إِلَیْهِ بِالسَّلَامِ یُکْتَبْ لَکَ بِذَلِکَ الزِّیَار
کامل الزیارات، ترجمه ذهنى تهرانى ، ص872
امیر مومنان حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام فرمودند:
حلم پرده اى است ساتر و عقل شمشیرى است برنده؛ بنابراین، عیوب اخلاقى خود را با حلمت بپوشان و با هوى و هوسهاى سرکشت با شمشیر عقل مبارزه کن.
الْحِلْمُ غِطَاءٌ سَاتِرٌ، وَالْعَقْلُ حُسَامٌ قَاطِعٌ، فَاسْتُرْ خَلَلَ خُلُقِکَ بِحِلْمِکَ، وَقَاتِلْ هَوَاکَ بِعَقْلِکَ. (نهج البلاغه حکمت 424)
امام علی علیه السلام فرمود:
خداوند بندگانى دارد که نعمتهاى خاصى را به آنان بخشیده تا بندگان دیگر از آن بهره گیرند، به همین دلیل مادامى که از این نعمتها به دیگران مى بخشند خدا آن را در دستشان نگه مى دارد اما هنگامى که آن نعمتها را از دیگران دریغ داشتند از آنها مى گیرد و آن را به گروهى دیگر مى دهد (که این شکرانه را انجام مى دهند).
إِنَّ لِلَّهِ عِبَاداً یَخْتَصُّهُمُ اللَّهُ بِالنِّعَمِ لِمَنَافِعِ الْعِبَادِ، فَیُقِرُّهَا فِی أَیْدِیهِمْ مَا بَذَلُوهَا؛ فَإِذَا مَنَعُوهَا نَزَعَهَا مِنْهُمْ، ثُمَّ حَوَّلَها إِلَى غَیْرِهِمْ. (نهج البلاغه، حکمت 425)
امیر مومنان حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام فرمودند:
کسى که مشکل و نیاز خود را نزد مؤمنى بازگو کند گویا نزد خدا بازگو کرده و کسى که آن را نزد کافرى بازگو کند گویى از خدا شکایت کرده است.
مَنْ شَکَا الْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ، فَکَأَنَّهُ شَکَاهَا إِلَى اللَّهِ؛ وَ مَنْ شَکَاهَا إِلَى کَافِرٍ، فَکَأَنَّمَا شَکَااللَّهَ (نهج البلاغه حکمت 427)
امام علی علیه السلام فرمودند:
بزرگترین حسرتها در قیامت حسرت کسى است که ثروتى را از راه حرام به دست آورده و کسى آن را از او به ارث برده که در راه خداوند سبحان انفاق نموده است و خداوند به سبب این مال او را داخل بهشت مى کند و شخص اول را به سبب همان مال، وارد جهنم مى گرداند.
إِنَّ أَعْظَمَ الْحَسَرَاتِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ حَسْرَةُ رَجُلٍ کَسَبَ مَالًا فِی غَیْرِ طَاعَةِ اللَّهِ، فَوَرِثَهُ رَجُلٌ فَأَنْفَقَهُ فِى طَاعَةِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ، فَدَخَلَ بِهِ الْجَنَّةَ، وَ دَخَلَ الْأَوَّلُ بِهِ النَّارَ (نهج البلاغه حکمت 429)
امام علی علیه السلام فرمود:
روزى بر دو گونه است: یکى آنکه به دنبال انسان مى آید و دیگر آنکه انسان به دنبال آن مى رود.
کسى که دنیا را بطلبد، مرگ، او را مى طلبد تا او را از دنیا خارج کند (و به تمام خواسته هایش نخواهد رسید) و کسى که طالب آخرت باشد دنیا در طلب او برمى آید تا وى روزى اش را به طور کامل از دنیا برگیرد.
الرِّزْقُ رِزْقَانِ: طَالِبٌ، وَ مَطْلُوبٌ. فَمَنْ طَلَبَ الدُّنْیَا طَلَبَهُ الْمَوْتُ، حَتَّى یُخْرِجَهُ عَنْهَا؛ وَ مَنْ طَلَبَ الْآخِرَةَ طَلَبَتْهُ الدُّنْیَا، حَتَّى یَسْتَوْفِیَ رِزْقَهُ مِنْهَا. (نهج البلاغه، حکمت 431)
امام علی علیه السلام فرمود:
به یاد داشته باشید که لذات (معاصى به سرعت) پایان مى گیرد
و تبعات و آثار سوء آن (مدتها) باقى مى ماند.
اذْکُرُوا انْقِطَاعَ اللَّذَّاتِ، وَ بَقَاءَ التَّبِعَاتِ. (نهج البلاغه حکمت 433)
امام علی علیه السلام فرمودند:
چنین نیست که خداوند درِ شکر را به روى بنده اى بگشاید و درِ فزونى نعمت را به رویش ببندد،
و چنین نیست که خداوند باب دعا را به روى کسى بگشاید و باب اجابت را به رویش ببندد،
و نیز چنین نیست که خداوند در توبه را به روى کسى باز کند و در آمرزش را به رویش ببندد.
مَا کَانَ اللَّهُ لِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّکْرِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّیَادَةِ، وَ لَالِیَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ، وَ لَالِیَفْتَحَ لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ یُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَةِ.
(نهج البلاغه، حکمت 435)
