امام علی علیه السلام فرمودند:
«زبیر» همواره از ما اهل بیت و از یاران خاص ما بود تا آن که فرزند شومش «عبدالله» نشو و نما کرد و پدر را گمراه ساخت.
مَا زَالَ الزُّبَیْرُ رَجُلًا مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ حَتَّى نَشَأَ ابْنُهُ الْمَشْؤُومُ عَبْدُاللَّهِ
( نهج البلاغه، حکمت 453)
شرح:
این گفتار پرمعنا را امام علیه السلام زمانى فرمود که در جنگ جمل دو لشکر در مقابل هم قرار گرفتند. على علیه السلام بر اسب سوار شد و زبیر را صدا زد و او در مقابل امام علیه السلام ایستاد.
حضرت فرمود: چه چیز تو را به این جا آورده؟
گفت: تو سبب شدى زیرا من براى تو اهلیت خلافت قائل نیستم و تو اولى از ما نمى باشى.
على علیه السلام فرمود: آیا من بعد از عثمان شایسته خلافت نیستم؟ ما تو را از طائفه بنى عبد المطلب (از طائفه خودمان) مى دانستیم تا این که فرزند بد تو به وجود آمد و بین ما و تو جدایى افکند.
سپس امام علیه السلام سخنانى از پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله درباره خودش و زبیر نقل کرد و زبیر از خواب غفلت بیدار شد و از جنگ کناره گیرى کرد. وى بعداً به وسیله ابن جرموز کشته شد و امام علیه السلام از قتل او ناراحت گشت.
زندگی نامه زبیر
زبیر، فرزند عوام و مادرش صفیه، عمه رسول خدا صلى الله علیه و آله بود. در نوجوانى، اسلام را پذیرفت و از افرادى بود که زود اسلام را پذیرفتند. او مرد شجاعى بود و در جنگ هاى اسلامى شجاعت خود را نشان داد. در جنگ هاى متعدد مهمى ازجمله بدر، احد، خندق و حنین شرکت داشت و طرفداران او فضائلى براى او برشمرده اند.
او در زمان خلیفه دوم جزء شوراى شش نفرى او بود و جالب این که در آن شورا به على علیه السلام رأى داد و در جریان سقیفه
