ما می خواستیم درس بگوییم آنها زودتر از ما آمدند.

 

امام آن موقع در مدرسه فیضیه تدریس داشتند. طلبه ها به درس ایشان می آمدند. روزی هنگام درس امام بود، مشاهده کردیم که ایشان وارد مدرس شدند و بلافاصله برگشتند. تعجب کردیم که چرا ایشان درس نگفتند.

 

بعدا معلوم شد که ایشان وقتی وارد مَدرَس شدند دیدند چند طلبه در آنجا در حال درس و بحث هستند. وقتی از امام سوال کردیم که چرا درس نگفتید و برگشتید؟ فرمودند:

«ما با آنها چه فرقی داریم؟ همه ما طلبه ایم. ما می خواستیم درس بگوییم آنها زودتر از ما آمدند. حق آنهاست که امروز در آنجا مشغول درس و بحث باشند».

 

منبع: صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 383

 

سمعک

 

آقای بروجردی می فرمود من سمعک نمی گیرم و به جایش از دستم کمک می گیرم تا هر جا که احساس کردم نباید حرف هایی را بشنوم، دستم را از گوشم بردارم.

 

منبع: صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 367

«تبدیل» آری؛ «تعطیل» خیر

 

استمرار در کار و تعطیل نکردن آن به هر مناسبت و غیر مناسبت از عوامل تمرکز، تقویت حافظه و عدم فراموشی است. از این رو اندیشمندان بزرگ در کارهای علمی خود، تعطیل ندارند و در صورت خستگی، کار موجود را به کار نافع دیگری تبدیل می کنند. در گفتمان یک طلبه و محقق، باید تبدیل جایگزین تعطیل شود.

 

منبع: صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 174

 

نگرانی میرزای شیرازی بعد از صدور فتوای تحریم تنباکو چه بود؟

 
در سال 1309 هجری قمری شهید آیت الله مدرس در شهر سامرا با رهبر نهضت تنباکو، آیت الله میرزای شیرازی ملاقات کرد، مدت یک سال از محضر با برکت ایشان درک فیض کرد و از آن پس برای ادامه تحصیل عازم نجف اشرف شد. روزی داستان پیروزی واقعه دخانیه را برای ایشان تعریف کرد، ناگاه برخلاف انتظار شهید مدرس، آثار تفکر و نگرانی در چهره میرزای شیرازی پیدا شد. علت را جویا شد، میرزا فرمود:

 

«حالا حکومت های قاهره و قدرت های بزرگ فهمیدند قدرت اصلی یک ملت  و نقطه متحرک شیعیان کجاست؛ از این رو تصمیم می گیرند این نقطه و این مرکز را نابود کنند. نگرانی من از آینده جامعه اسلامی است».

 

منبع: صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 38

 

نکته ای از اندیشه های آیت الله بروجردی (رحمه الله)

 

علمای اسلام با سرکشی دائم به درون خویش، به مراقبت از نفس می پرداختند و مراقبه نفس را به تمام لحظه های خود تعمیم داده بودند. این بزرگان دین، با همه اخلاص و کمال، کارهای خود را در برابر خدا کوچک می شمردند به طوری که مرحوم آیت الله بروجردی با آن خدمات بزرگ، هنگام مرگ فرمودند: کاری نکرده ام و دستم خالی است.

 

 

منبع: صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 37

مطالعه من هنوز تمام نشده است

 

علامه امینی در باره نگارش کتاب الغدیر می فرماید:

 

"آن وقت ها در نجف، نه پنکه بود و نه وسایل سردکننده دیگر، در آن شرایط سخت، من هر روز برای مطالعه به حسینیه شوشتری ها می رفتم که تعدادی کتب ارزشمند کهن در آن یافت می شد. زمانی که کتابخانه تعطیل می شد به کتابدار می گفتم: مطالعه من هنوز تمام نشده است. تو اگر می خواهی بروی، برو ولی اجازه بده من بمانم. او درب حسینیه را می بست و می رفت و مرا در کتابخانه تنها می گذاشت. من ساعت های دراز روی کتاب ها می افتادم، مطالعه می کردم و یادداشت بر می داشتم. غرق شدن در مطالعه مرا به کلی از گذشت زمان غافل می ساخت، تنها زمانی به خود می آمدم که می دیدم فرشی که روی آن نشسته ام از ریزش مدام عرق، کاملا خیس شده و بدنم همچون بیمار تب زده از گرمای شدید فضای بسته کتابخانه یکپارچه آتش می کند".

 

جاب است بدانید مزاج علامه امینی در فضای سرد تبریز پرورش یافته بود و به هیچ وجه با هوای به شدت گرم نجف در آن روزگار سازگار نبود.

 

صراط اندیشه و عمل، آیت الله ابوالقاسم علیدوست، تهران، کانون اندیشه جوان، چاپ پنجم، 1398، صفحه 37 و 38