پیوندهای اعتباری یا کمالات حقیقی؟

 

چه بسا به ذهن انسان خطور کند که حضرت فاطمه (علیهاالسلام) به خاطر نسبت های ویژه ای که با پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) و امیر المومنین (علیه السلام) و ائمه اطهار (علیهم السلام) داشته به چنین منزلت و مناقب بیشماری دست یافته است،

 

لیکن حقیقت این است که همه این کمالات  به جهت بلندمرتبگی وجود خود آن بانوست، نه به لحاظ پیوندهای اعتباری او؛

زیرا دیگران نیز در آن پیوندها با او برابر یا از او برترند؛

چنانکه فرزندی پیامبر اکرم‏(صلّی الله علیه وآله وسلّم) و همسری امیرالمؤمنین(علیه‌السلام) ویژه او نبود و دیگران نیز فرزند نبی اکرم‏(صلّی الله علیه وآله وسلّم) و همسر حضرت علی(علیه‌السلام) بوده ‏اند و در این پیوندها با او برابرند.

مادری امامان معصوم(علیهم‌السلام) نیز ویژه آن حضرت نیست و فاطمه بنت اسد در مادری امامان معصوم(علیهم‌السلام) از او برتر است؛ زیرا آن حضرت مادر یازده امام معصوم و این بانو نیز مادر دوازده امام معصوم است و هرگز مقامش به مقام منیع حضرت زهرا(علیهاالسلام) نمی‏رسد.

 

منبع: فاطمه (سلام الله علیها) اسوه بشر، آیت الله جوادی آملی ص 59

وعده های ....

 

هر کدام از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری دغدغه ای دارند و بر اساس آن ها وعده می دهند:

وعده بهبود اوضاع اقتصادی ...

وعده تقویت امنیت مردم ....

وعده بهبود کسب و کار ...

وعده تعامل با همسایگان و دنیا ....

وعده رفع نیازهای مالی مردم...

وعده کمک به محرومان و نیازمندان....

وعده مبارزه با فساد ....

 

در هر کشوری بدون توجه به دین و نوع حکومت داده می شود یعنی هر حکومتی فارغ از دین و آیین، وظیفه تامین اینها را دارد چنان که نمونه های آن را در کشورهای مختلف می بینیم. نظام شاهنشاهی و نظام های آپارتاید و دیکتاتوری ها هم که این وعده ها را می دهند! نظام های لیبرال و کمونیست ها هم این وعده ها را می دهند. تفاوت وعده های نظام اسلامی با این وعده ها در چیست؟ آیا حکومت اسلامی هم فقط به این موارد فکر کند؟

 

در پاسخ این جمله از آیت الله مصباح را نقل می کنم که فرمودند:

«آن مصالحی که ما در تشکیل حکومت می‌ خواهیم، تنها آن مصالحی نیست که همه عقلا می‌ خواهند. آن که همه عقلا می‌ خواهند ما هم می‌ خواهیم؛ امنیت می‌ خواهیم، تأمین نیازمندی‌ های زمین‌ مانده می‌ خواهیم، دفاع می‌ خواهیم، همه اینها هست اما در یک حکومت دینی فراهم کردن زمینه رشد انسانی و رسیدن به تعالی که عبارت است از قرب خدا، نیز مطلوب است.» (منبع)

 

کدام نامزد برنامه، توان و کارنامه اجرایی رساندن مردم به تعالی را دارد؟ نامزد تراز انقلاب اسلامی کدام گزینه است که فراتر از دیدگاه همه حکومت ها، برنامه و کارنامه متناسب با دولتمرد اسلامی دارد؟

نکته: بی دلیل نیست که به آیت الله مصباح می گویند: عمار انقلاب

 

جایزه

 ارزش ها جابجا شده اند، الان خیلی ها به این فکر می کنند که با هر قیمتی حتی تخریب دیگران و دروغ، آرای مردم را به دست آورند، چندی قبل، اشخاصی بودند که از گرفتن جایزه خود هم به احتمال وجود افراد شایسته تر از خود، امتناع می کردند؛ نمونه اش را ببینید:

 

در آذر ماه، تبلیغات لشکر به گردان ها اعلام کرد که هر گردان چند تن از بسیجیان قدیمی و خوش فکر خود را معرفی کند تا در مراسم انتخاب بسیجی نمونه از آنها تقدیر شود. یکی از انتخاب شده های گردان ما، [احمد] احمدی زاده بود که در دسته ما بود؛ اما او حاضر نبود جایزه اش را بگیرد.

 

در صبحگاه روزی، اسامی بسیجیان نمونه گردان اعلام شد و آنها جایزه شان را از دست برادر کوثری – فرمانده لشکر – گرفتند. شامگاه آن روز، کسی مرا بیرون چادر صدا کرد، ببرون رفتم اما او را نشناختم. خودم را معرفی کردم، گفت: یک بنده خدایی این امانتی را به من داد تا بدهم به شما.

 

با تعجب آن امانتی را گرفتم، جایزه بسیجی نمونه بود. فهمیدم که مال احمدی زاده است. رفتم سراغش. خلوتگاهش را بلد بودم؛ شیاری در کنار چادر، همانجا بود.

دستی به شانه اش  زدم و گفتم: این چه کاری بود که کردی؟

مثل همیشه، خجالتی و سر به زیر جواب داد: برادر گلستانی، شما لیاقت این هدیه را دارید، نه من؛ این جایزه حق شماست.

طبع لطیفش از برگ گل هم نازک تر بود. او را نیازردم؛ اما آن قدر برایش حرف زدم تا اینکه به او قبولاندم جایزه حق خودش است.

 

 راوی: حسین گلستانی

کتاب «دسته یک؛ بازروایی خاطرات شب عملیات»؛ گردآورنده: اصغر کاظمی؛ تهران، سوره مهر، چاپ دهم: 1388، ص 295 , 296

 

... نمک غذایشان را نیز می آوردیم

 

در یک شب بارانى، امام صادق علیه السّلام به طرف سایبان بنى ساعده روانه شد و من [= معلّى بن خنیس] هم به دنبال آن حضرت به راه افتادم، در همین اثناء چیزى از دست آن حضرت بر زمین افتاد، پس فرمود: به نام خدا، خدایا! به من برگردان.

  

 راوى مى گوید که: من نزد حضرت پیش رفتم و سلام کردم،

حضرت فرمود: معلّى! تویى؟!

عرض کردم: آرى، فدایت شوم.

فرمود: با دستان خود بگرد! (چون شب بوده و هوا تاریک، و بایستى با مالیدن دست به روى زمین به دنبال گمشده گشت) اگر چیزى پیدا کردى آن را به من بده.

 راوى گفت: جستجو کردم تا نانى را که پخش شده بود پیدا کردم، و هر چه مى یافتم به آن حضرت مى دادم تا سرانجام کیسه اى که همراه امام بود پر از نان شد.

 عرض کردم: فدایت شوم! اجازه بده تا من به جاى شما کیسه نان را بردارم،

فرمود: نه! من به این کار سزاوارترم، ولى تو به همراه من بیا!

 

راوى گفت: به سایبان بنى ساعده که رسیدیم در آنجا جمعى را دیدیم که خوابیده بودند، حضرت شروع کرد (به تقسیم نانها) و در زیر لباس و یا بر بالین هر یک از آنها یک یا دو قرص نان گذاشت تا نفر آخر و بعد برگشتیم.

 

 من به حضرت عرض کردم: فدایت شوم! آیا اینها حق را مى شناسند؟ (آیا به خداوند و رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم و امامت شما ایمان دارند؟)

فرمود: چنانچه حق را مى شناختند، ما نمک غذایشان را هم مى آوردیم ....

 

پاداش نیکیها و کیفر گناهان (ترجمه کتاب ثواب الاعمال شیخ صدوق)، محمد علی مجاهدی، صفحه 369 و 370

 

برای مطالعه بقیه مطالب در باره امام صادق علیه السلام کلیک کنید

 

مزه شکلات چطور بود؟

 

یک بار هم سعید [پور کریم] از من در خواستی کرد. از من که به مرخصی شهری  می رفتم، خواست که برایش شکلات تک تک بخرم، پولش را هم جلوتر پرداخت. من هم از دزفول برایش خریدم و آوردم.

 

چند روز بعد پیله کردم که مزه شکلات چطور بود؟ وقتی از جواب طفره رفت، فهمیدم معما و داستانی دارد و سرانجام متوجه شدم که آن شکلات را برای خود نخواسته وبه دیگری داده است؛ شاید به اکبر مدنی که کمکش بود و با هم خیلی ایاغ و صمیمی بودند.

 

پرسیدم: حالا چرا دو تا نخریدی که هم خودت بخوری و هم به دیگری بدهی؟ گفت: خودم اصلا هوس شکلات نداشتم. اگر شکم چرانی می کردم، دیگر نمی شد جلویش را گرفت. همان یک شکلات بس بود.

 

راوی: حمید رضا رمضانی

 

برگزیده هایی از کتاب «دسته یک؛ بازروایی خاطرات شب عملیات»؛ گردآورنده: اصغر کاظمی؛ تهران، سوره مهر، چاپ دهم: 1388 ص 224

 

لگد دشمن

 

امام علی علیه السلام:

کسی که به هنگام یاری ولیّ (و رهبر) خود بخوابد، با لگد دشمن از خواب بیدار خواهد شد.

 

مَنْ‏ نَامَ‏ عَنْ‏ نُصْرَةِ وَلِیِّهِ انْتَبَهَ بِوَطْأَةِ عَدُوِّه‏

(عیون الحکم ص 441؛ غرر الحکم ص 630)

 

 

بزرگترین سرمایه خود را به میز قمار کشانده ایم

 به نقل از  سید احسان حسینی پژوهشگر فرهنگ و رسانه (اینجا)

  

عاقبت به نتیجه رسیدم. وقتی تب هجوم مسئولان را برای بحث و گفتگو در یک کرسی مجازی دیدم، هم  آن زمان که خبرها را بالا و پایین می کردم و فهمیدم فلانی در کلاب هاوس چنین گفته و دیگری چنان جواب داده، خود را مجاب کردم که حتماً اتفاقی جدید در شرف وقوع است.

 

 چندین هفته از نخستین بار که اسمش را شنیدم می گذرد. هفته هایی که علی رغم اصرار دوستان، هزار بهانه سر هم کردم تا یک نرم افزار جدید به جمع پوشه نرم افزارهایم اضافه نشود. دیشب اما بعد از نصب، برای اول بار از دوستی خواهش کردم که دعوت نامه اش را از من دریغ نکند تا مباد دچار عقب ماندگی شوم در عصر موسوم به اطلاعات! اطلاعاتی که هیچ معلوم نیست چرا برایشان دست و پا می زنیم و سرآخر چه دردی از دنیایمان دوا می کند و مثلا اگر بی خبر مانده بودیم کجای زندگی مان فلج می شد؟!

 

همان اول کار با اتاق هایی روبرو شدم که

تاثیر کرونا بر اشخاص در اماکن مقدس

 

مطالب زیر از سایت آیت الله علیدوست نقل شده است (این لینک)

 

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم صل علی محمد و آله الطاهرین

برخی از دانشجویان و طلاب سؤالی را مطرح کرده‌اند؛ سوال این است که در مورد تاثیر کرونا در اماکن مقدس دو نظر ضد هم ابراز شده است؛ و جالب این است که هر دو نظر هم به دین نسبت داده شده است.

 

نظر اول این که برخی گفته اند: برای کرونا زمان و مکان تفاوتی نمی کند. او شعوری ندارد؛ برایش حرم امام رضا یا حرم امام حسین علیهما السلام یا اماکن مقدس با غیر این مکانها تفاوتی نمی کند. و لذا باید ما مسائل بهداشتی و آن چه را که متخصصان گفته اند در این مکانها رعایت کنیم.

 

نظر دومی که برخی دیگر ابراز کرده‌اند، و به گروه اول هم به شدت حمله کرده‌اند؛ گفته اند که مکان تاثیر گذار است؛

تعبیر بی ادبانه نسبت به پروردگار

 

استاد فاطمی نیا:
 
جمله ای بین بعضی از مردم معروف است که باید ترک شود چرا که بی ادبی به ساحت خداوند است. و آن جمله این است که کسی که قادر به گرفتن روزه نیست و به دستور خدا روزه نمیگیرد ، به دیگران می گوید «سعادت روزه گرفتن نداشته»!
این چه جمله ای است ؟! تو به دستور خدا روزه نگرفته ای ! این جمله یعنی خداوند با فرمانش مرا بی سعادت کرده است ! این بی ادبی به درگاه خداست.
 
همان طور که روزه دار به امر خدا عمل می کند ، کسی هم که به سبب مریضی روزه نمی گیرد ، به فرمان خداوند عمل می کند.

 

برگرفته از کانال استاد فاطمی نیا در ایتا

 

عبودیت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)

 

قرآن کریم وقتی می خواهد تعبیر «عبد» را نسبت به سایر انبیا به کار ببرد همراه با ذکرنام آنها بکار می برد مثلاً می فرماید:

واذکر عبادنا إبراهیم واسحاق ویعقوب أولی الأیدی والأبصار[ص: 45]

یا می فرماید: «یاد کن بنده ما داود را»[ص:17].

«یاد کن بنده ما ایوب را»[ص: 415].

«بنده ما نوح را تکذیب کردند»[قمر: 9] و...

ولی پیامبر خاتم را بدون نام یاد می کند، عبد مطلق، به آن فرد کامل انصراف دارد: (تبارک الذی نزّل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیراً)[فرقان: 1]

 

... وقتی عبد مطلق گفته می شود، عبد کامل به ذهن می آید و آن رسول خداست. می فرماید: خدایی متبارک است که فرقان را بر بنده اش نازل کرد. نه قبل از کلمه «عبد» نام مبارک پیغمبر را می برد و نه بعد از آن، تا بگوییم نام آن حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) محذوف به قرینه است؛ و نیز نمی گوید «عبدنا»: بنده ما، که ناظر به کثرت باشد، بلکه می فرماید: (عَبْدِه) که ناظر به مقام وحدت است، این کلمه از «عبد الله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاکی از هویت مطلقه است که بالاتر از مقام الوهیت است.

 

منبع: سیره رسول اکرم(ص) در قرآن، آیت الله جوادی آملی جلد 8 صفحه 26 و 27

 

محل رفع مشکل یکی از بزرگان حنفی

 

استاد فاطمی نیا:

اینکه به امام کاظم (ع) باب الحوائج میگویند ، فقط مختص ما شیعیان نیست ، بلکه قدمای اهل تسنن هم به این مطلب قائل هستند.

در جلد اول تاریخ بغداد از قول یکی از بزرگان حنبلی می نویسد : « هرگز نشد که مشکلی برای ما پیش آید و در کنار قبر موسی بن جعفر حاضر شوم و این مشکل برایم حل نشود».

 

-----------------------------------

پی نوشت:

قال أنبأنا أحمد بن جعفر بن حمدان القطیعی قال سمعت الحسن بن إبراهیم أبا علی الخلال یقول ما همنی أمر فقصدت قبر موسى بن جعفر فتوسلت به الا سهل الله تعالى لی ما أحب. (تاریخ بغداد؛ خطیب بغدادی، چاپ دار الکتب العلمیه بیروت، ج 1  ، ص 133 )

مقام معظم رهبری جلسات اخلاق چه کسی را اغلب گوش می کند؟

 

بخشی از دیدار صمیمی مقام معظم رهبری با برادر قدیمی و عزیز خود که نکات جالب دارد:

 

 حضرت آقا (ارواحنا فداه): ... بنده هم به سهم خودم قدر  جناب آقای مصباح را می‌دانم. واقعاً می‌دانم که ایشان چه وزنه‌ای هستند در کشور و در اسلام؛ و حقاً و انصافاً ما امروز نظیر ایشان را، حالا به این تعبیر بگوییم، خیلی نادر، نظیر جناب آقای مصباح ممکن است که وجود داشته باشد. با این  غزارت علمی و عمق علمی و احاطه و وسعت، و با این آگاهی و بینش، و با این صفا. این سه جهت در ایشان جمع است: هم علم هست، هم بصیرت به معنای حقیقی کلمه هست، و هم صفا هست؛ این سه تا با همدیگر جمع شدنش خیلی ارزشمند است و خدای متعال وجود ایشان را برای ما، برای انقلاب نگه دارد ان‌شاء‌الله و محفوظ بدارد، وجود ایشان را سالم بدارد که بتوانند همه از برکات ایشان استفاده بکنند، و خداوند کسان ایشان، آقازاده‌های محترم‌شان، داماد محترمشان، همسر محترمشان، و اولاد ایشان را، دیگر عروس‌ها، دامادها، همه را ان‌شاء‌الله خدای متعال مشمول رحمت و لطف و هدایت خودش قرار بدهد .

...

 

حضرت آقا (ارواحنا فداه): جناب‌عالی درس و بحث دارید؟

علامه مصباح: درس و بحث را ما خیلی وقت است که تعطیل کرده‌ایم.

حضرت آقا (ارواحنا فداه): عجب!

علامه مصباح: ]فقط[ بحث‌های خیلی مختصری

...

آقای محمدی عراقی: درس اخلاق در دفتر حضرت‌عالی، ماه مبارک رمضان را هر شب ]دارند[

حضرت آقا (ارواحنا فداه): بله؛ هرچه از آنها که پخش شده من گوش کردم؛ واقعا انسان استفاده می‌کند. یک وقتی به ایشان عرض کردم من، چندسال پیش از این، ماه رمضان عصرها ]تلویزیون[ پخش می‌کرد؛ من غالباً گوش می‌کردم و بهره می‌بردم، استفاده می‌کردم.

 

 علامه مصباح: از طرف همه آقایان و خانم‌ها از این‌که بزرگواری فرمودید و گوشه‌ی چشمی به ما فرمودید، صمیمانه تشکر می‌کنم و صادقانه عرض می‌کنم، ما راضی به زحمت نبودیم و این کمال افتخار ما است که گوشه‌ی چشمی به این مجموعه داشته باشید و مشمول دعاهایتان قرار بگیریم، ان‌شاء‌الله.

حضرت آقا (ارواحنا فداه): وظیفه ما بود و فرصتی بود، و هست برای ما. خب؛ اگر اجازه بفرمایید، مرخص بشویم.

 

 

 

بخشی از دیدار مورخه 20 بهمن 1389  (کلیک کنید)

 

روزها چه گناهی دارند که آنها را شوم می دانید؟

 

حسن بن مسعود  می گوید:

خدمت حضرت ابى الحسن على بن محمد علیه السّلام آمدم، در حالى که انگشتم خراشیده بود و سوارى به من برخورد کرده و شانه ام را آزرده بود و به کشاکش و ازدحامى گرفتار شده بودم که پاره اى جامه هایم دریده شده بود، گفتم: وه چه روز شومى! خدا شرّت را از من بگرداند.

 

امام علیه السّلام فرمود: اى حسن، تو هم که نزد ما رفت و آمد دارى، گناه خود را بر گردن دیگرى مى اندازی که گناهى ندارد؟

 

حسن گوید: من به سر عقل آمدم و دانستم که خطا کردم، گفتم: اى سرورم، از خداوند آمرزش می خواهم.

فرمود: اى حسن، روزها چه گناهی دارند که چون شما به سزاى اعمالتان می رسید آنها را شوم می شمارید؟

 گفتم: اى پسر رسول خدا، من از این به بعد همواره از خدا آمرزش طلبم و استغفر اللَّه گویم و این توبه من باشد که دیگر تکرار نکنم.

 

امام علیه السّلام فرمود: به خدا (این دشنام ها) به شما سود نمی رساند؛ بلکه خداوند به سبب نکوهش بی گناهی (یعنی نکوهش روزگار) شما را کیفر می دهد.

اى حسن، آیا نمى دانى که پاداش دهنده و کیفرکننده و سزا دهنده به اعمال در دنیا و آخرت فقط خداست.

عرض کردم: بلى، اى سرور من!

 امام علیه السّلام فرمود: پس هرگز بر خلاف این اعتقاد و یقین مرو و براى روزها شأن و اثرى در حکم خداوند قائل نشو.

گفتم: به چشم، سرورم.

 

**********

وَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ مَسْعُودٍ  دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ علیه السلام وَ قَدْ نُکِبَتْ إِصْبَعِی   وَ تَلَقَّانِی رَاکِبٌ وَ صَدَمَ کَتِفِی وَ دَخَلْتُ فِی زَحْمَةٍ  فَخَرَقُوا عَلَیَّ بَعْضَ ثِیَابِی فَقُلْتُ کَفَانِی اللَّهُ شَرَّکَ مِنْ یَوْمٍ فَمَا أَیْشَمَکَ   فَقَالَ علیه السلام لِی یَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا  تَرْمِی بِذَنْبِکَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ قَالَ الْحَسَنُ فَأَثَاب إِلَیَّ عَقْلِی وَ تَبَیَّنْتُ خَطَئِی فَقُلْتُ یَا مَوْلَایَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فَقَالَ یَا حُسْنُ مَا ذَنْبُ الْأَیَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ تَتَشَأَّمُونَ بِهَا إِذَا جُوزِیتُمْ بِأَعْمَالِکُمْ فِیهَا قَالَ الْحَسَنُ أَنَا أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ أَبَداً وَ هِیَ تَوْبَتِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ علیه السلام وَ اللَّهِ مَا یَنْفَعُکُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ یُعَاقِبُکُمْ بِذَمِّهَا عَلَى مَا لَا ذَمَّ عَلَیْهَا فِیهِ أَ مَا عَلِمْتَ یَا حَسَنُ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِی بِالْأَعْمَالِ عَاجِلًا وَ آجِلًا قُلْتُ بَلَى یَا مَوْلَایَ قَالَ ع لَا تَعُدْ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْأَیَّامِ صُنْعاً فِی حُکْمِ اللَّهِ قَالَ الْحَسَنُ بَلَى یَا مَوْلَایَ.

تحف العقول صفحه 482 و 483؛ ترجمه (رهاورد خرد) صفحه 502 با ویرایش

 

نکته: این جمله «تو هم که نزد ما رفت و آمد دارى ...» نشان می دهد که امام از شیعیان انتظار خاصی دارند ...

سهل ممتنع

 

در اُسوه قرار دادن آن بانو [حضرت زهرا علیها السلام] فرقی بین زن و مرد نیست؛ یعنی مردانِ سالکِ کوی وَلا موظف اند به آن حضرت (علیهاالسلام) اقتدا نمایند چنان که زنان سالک کوی صفا مکلف اند به حضرت امیر المؤمنین(علیه السلام) تأسّی نمایند؛ زیرا بسیاری از وظایف دینی مشترک بین زن و مرد است که مهم ترین آن ها را عقائد، علوم، فضایل نفسانی تشکیل می دهد و در وظایف اختصاصی نیز هر کدام از آن دو معصوم، همتایِ هم دستورهای لازم داده اند.

 

 درباره حضرت زهرا (علیهاالسلام) سخن گفتن سَهل و ممتنع است، سُهولتش برای فراوانی فضیلت است و امتناع و صعوبت آن برای عمق و ژرفای غیر قابل غوص و شنای آن می باشد.

 

منبع: سروش هدایت، آیت الله جوادی آملی، ج 1 ص 226 و 227