گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده

 

هر که با پاکدلان، صبح و مسائی دارد

دلش از پرتو اسرار، صفائی دارد

***

...

گهر وقت، بدین خیرگی از دست مده

آخر این در گرانمایه بهائی دارد

***

...

صرف باطل نکند عمر گرامی، پروین

آنکه چون پیر خرد، راهنمائی دارد

شعر از پروین اعتصامی

در ظاهر بهترین حال را از خود نشان دهید

 

امیرمومنان علی بن ابی طالب علیه السلام می فرماید:

در حالى که در واقع، از کمترین مال برخوردار هستید ، در ظاهر، بهترین حال را از خود نشان دهید  که خداوند متعال ، بندگان باایمانش را [ این گونه] نیکو ادب کرده است. آنجا که می فرماید: از شدّت خویشتن‏ دارى‏، فرد بى ‏اطلاع‏، آنان را توانگر مى ‏پندارد. آنها را از سیمایشان مى ‏شناسى‏. با اصرار، (چیزى‏) از مردم نمى ‏خواهند. ‏

 

قال علیه السلام: کُونُوا أَقَلَّ مَا یَکُونُونَ فِی الْبَاطِنِ أَمْوَالًا أَحْسَنَ مَا یَکُونُونَ فِی‏ الظَّاهِرِ أَحْوَالًا فَإِنَّ اللَّهَ تَعَالَى أَدَّبَ عِبَادَهُ الْمُؤْمِنِینَ الْعَارِفِینَ أَدَباً حَسَنا فَقَالَ جَلَّ مِنْ قَائِلٍ- یَحْسَبُهُمُ الْجاهِلُ أَغْنِیاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِیماهُمْ لا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافا (بقره: 273)

(بحار الانوار ج 75، ص 8)

   

رحمت خدا به والدین به خاطر محبت به فرزند

 

عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام، قَالَ: إِنَّ اللَّهَ لَیَرْحَمُ الْعَبْدَ لِشِدَّةِ حُبِّهِ لِوَلَدِه‏ (الکافی (چاپ دارالحدیث) ؛ ج‏11 ؛ ص449)

 

امام صادق علیه السلام فرمودند:

خداوند به بنده، به خاطر محبت زیاد او به فرزندش، رحم می کند.

 

مباهله بزرگترین فضیلت علی علیه السلام در قرآن است.

 

روزی مأمون به امام رضا علیه‌السلام گفت: بزرگ‌ترین فضیلت امیر المومنین علیه‌السلام که قرآن بر آن دلالت می‌کند چیست؟

 

امام رضا علیه‌السلام فرمود:

فضیلت آن حضرت در آیه مباهله است که خدای جل‌جلاله می‌فرماید: پس هر که در این [باره] پس از دانشى که تو را [حاصل] آمده با تو محاجه کند بگو بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغ‌گویان قرار دهیم (آل‌عمران: 61)

پس از نزول این آیه رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم حسن و حسین علیهماالسلام را طلبید که پسرانش بودند و فاطمه علیها السلام را طلبید که در اینجا به منزله زنانش بود و امیر المومنین علیه‌السلام را طلبید که به حکم خداوند عزوجل به منزله نفس پیامبر بودند و مسلم است که کسی از مخلوقات برتر و بافضیلت تر از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نیست پس بر اساس حکم خدا کسی برتر از (شخصی همچون) نفس رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم نیست.

   

قَالَ الْمأمون یَوْماً لِلرِّضَا علیه‌السلام أَخْبِرْنِی بِأَکْبَرِ فَضِیلَةٍ لِأَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام یَدُلُّ عَلَیْهَا الْقُرْآنُ قَالَ فَقَالَ لَهُ الرِّضَا ع فَضِیلَتُهُ فِی الْمُبَاهَلَةِ قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ‏ فَمَنْ حَاجَّکَ فِیهِ مِنْ بَعْدِ ما جاءَکَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْا نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَکُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَکُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَکُمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَی الْکاذِبِینَ‏ «آل‌عمران: 61» فَدَعَا رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ علیهماالسلام فَکَانَا ابْنَیْهِ وَ دَعَا فَاطِمَةَ علیها السلام فَکَانَتْ فِی هَذَا الْمَوْضِعِ نِسَاءَهُ وَ دَعَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ علیه‌السلام فَکَانَ نَفْسَهُ بِحُکْمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ قَدْ ثَبَتَ أَنَّهُ لَیْسَ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ أَجَلَّ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم وَ أَفْضَلَ فَوَجَبَ أَنْ لَا یَکُونَ أَحَدٌ أَفْضَلَ مِنْ نَفْسِ رَسُولِ اللَّهِ صلی الله علیه و آله و سلم بِحُکْمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ (فصول المختاره شیخ مفید ص 38)

 

همچنین بخوانید: تردید ناپذیری حادثه مباهله

اگر چیزی را دیدی و دلت آن را خواست...

 

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم:

کُلُّ مَا أَبْصَرْتَهُ‏ بِعَیْنِکَ‏ وَ اسْتَخْلَاهُ قَلْبُکَ فَاجْعَلْهُ لِلَّهِ فَذَلِکَ تِجَارَةُ الْآخِرَةِ لِأَنَّ اللَّهَ یَقُولُ‏ ما عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باق (مکارم الاخلاق، ص 455)‏

 

 هر چه را که با چشم خود دیدى و دلت آن را خواست، براى خدا قرار ده، که این است تجارت آخرت؛ زیرا خداى متعال مى فرماید : «آنچه نزد شماست تمام مى شود و آنچه نزد خداست ماندنى است (نحل: 96)»

 

 

برای سلامتی استاد فاطمی‌نیا دعا کنیم

 

 

به گفته یکی از نزدیکان استاد فاطمی نیا؛ استاد عالیقدر اخلاق، طی روزهای اخیر به دلیل عوارض ناشی از درمان، پس از بستری در بخش مراقبت های ویژه و بهبودی نسبی کنونی به توصیه پزشکان در استراحت مطلق به سر می برند، برای شفای ایشان و همه مریض ها دعا کنیم. اللهم اشف کل مریض...

غرور شتر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

 

مسلمانان به مسابقات اسب دوانى و شتردوانى و تیراندازى و امثال اینها خیلى علاقه نشان مى دادند، زیرا اسلام تمرین کارهایى را که دانستن و مهارت در آنها براى سربازان ضرورت دارد سنت کرده است. بعلاوه خود رسول اکرم که رهبر جامعه اسلامى بود، عملا دراین گونه مسابقات شرکت مى کرد و این بهترین تشویق مسلمانان خصوصا جوانان براى یادگرفتن فنون سربازى بود. تا وقتى که این سنت معمول بود و پیشوایان اسلام عملا مسلمانان را در این امور تشویق مى کردند، روح شهامت و شجاعت و سربازى در جامعه اسلام محفوظ بود. رسول اکرم گاهى اسب و گاهى شتر سوار مى شد و شخصا با مسابقه دهندگان مسابقه مى داد.

 

رسول اکرم شترى داشت که به دوندگى معروف بود، با هر شترى که مسابقه داده بود برنده شده بود. کم کم این فکر در برخى ساده لوحان پیدا شد که شاید این شتر از آن جهت که به رسول اکرم تعلق دارد از همه جلو مى زند. بنابراین ممکن نیست در دنیا شترى پیدا شود که با این شتر برابرى کند.

تا آنکه روزى یک اعرابى بادیه نشین با شترش به مدینه آمد و مدعى شد حاضرم با شتر پیغمبر مسابقه بدهم. اصحاب پیغمبر با اطمینان کامل براى تماشاى این مسابقه جالب، مخصوصا از آن جهت که رسول اکرم شخصا متعهد سوارى شتر خویش شد، از شهر بیرون دویدند. رسول اکرم و اعرابى روانه شدند و از نقطه اى که قرار بود مسابقه از آنجا شروع شود شتران را به طرف تماشاچیان به حرکت درآوردند.

هیجان عجیبى در تماشاچیان پیدا شده بود. اما برخلاف انتظار مردم شتر اعرابى شتر پیغمبر را پشت سر گذاشت.

آن دسته از مسلمانان که درباره شتر پیغمبر عقاید خاصى پیدا کرده بودند، از این پیشامد بسیار ناراحت شدند؛ خیلى خلاف انتظارشان بود. قیافه هاشان درهم شد.

 

رسول اکرم به آنها فرمود: «اینکه ناراحتى ندارد، شتر من از همه شتران جلو مى افتاد، به خود بالید و مغرور شد، پیش خود گفت من بالا دست ندارم. اما سنت الهى است که روى هر دستى دستى دیگر پیدا شود، و پس از هر فرازى نشیبى برسد، و هر غرورى درهم شکسته شود.».

به این ترتیب رسول اکرم، ضمن بیان حکمتى آموزنده، آنها را به اشتباهشان واقف ساخت.

 

مجموعه آثار شهید مطهری، ج 18، ص: 403 و 404

 

بخیل باش!

 

در توصیه های پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به ابوذر آمده است:

 یَا أَبَا ذَرٍّ، کُنْ عَلَى عُمُرِکَ‏ أَشَحَ‏ مِنْکَ عَلَى دِرْهَمِکَ وَ دِینَارِک (امالی طوسی، ص 527)

 

ای ابوذر نسبت به عمرخود، بخیل تر از درهم و دینارت باش.

 

هر کس علی علیه السلام را امام و پیشوای خود قرار دهد...

 

هر کس علی علیه السلام را امام و پیشوای خود قرار دهد به دستگیره محکم الهی در دین و نفسش چنگ زده است.

منبع: تفسیر کبیر (مفاتیح الغیب) تالیف امام فخر رازی از علمای اهل تسنن، ج1 ص 182

و من اتخذ علیاً إماماً لدینه فقد استمسک بالعروة الوثقى فی دینه و نفسه 

پژوهشی درباره مفاد آیه اکمال دین از دیدگاه فریقین

 

چکیده:

فریقین درپاره ای از نکات آیه اکمال اتفاق نظر دارند . نقطه اصلی اختلاف آنان در تفسیر این آیه در دو امر زمان نزول و علت نزول آیه است . این تمایز مباحث کلامی گسترده ای را بین فریقین رقم زده است . در مصادر فریقین تنها دو دسته روایت دربارة زمان نزول این آیه به چشم می خورد : نزول آن در حجه الوداع در روز عرفه و نزول آن در غدیر خم. برای جمع این دو دسته روایت ، احتمال هایی میتوان ارائه کرد .پ

 
در تمام احادیث شیعی ، اعم از روایاتی که دلالت بر نزول آیه در عرفه و یا در غدیردارند، علت نزول آیه "اعلان ولایت امام علی" ذکر شده است و در متن احادیث اهل سنت نیز که به علت نزول آیه تصریح شده ، به جز در یک حدیث ، علت نزول آیه "اعلان ولایت امام علی" است . اکثر اهل سنت که نزول آیه را در عرفه میدانند برخلاف تصریح روایات درباره علت نزول آیه ، وجوهی متعدد احتمال داده اند . این وجوه یا برهان سبر و تقسیم نقد قرار گرفته و مخدوش شده اند .

 
با اثبات علت نزول آیه درباره ولایت امام علی ، تأثیر شگرف آن در مفاد خطبه غدیر به پیامبر خدا و نیز در تفسیر آیاتی دیگر که درباره ولایت اهل بیت است ، به وضوح نمایان می شود.

 
کلیدواژه‌ها: اتمام نعمت؛ اکمال دین؛ تفسیر فریقین؛ ولایت

 

دریافت مقاله به قلم استاد نجارزادگان

 

بررسی دیدگاه های فریقین درباره آیه تبلیغ

 

آیه «یا ایها الرسول بلغ ما انزل إلیک من ربک وإن لم تفعل فما بلغت رسالته و الله یعصمک من الناس إن الله لایهدی القوم الکافرین» شصت و هفتمین آیه از سوره مائده به آیه تبلیغ یا عصمت نامبردار است.
نقطه اصلی بحث در بین فریقین درباره این آیه، در تعیین مصداق ماموریتی است که از ناحیه خداوند بر پیامبر اکرم (ص) نازل، و ابلاغ آن همراه با لحنی تهدید گونه درخواست شده است. شیعه به اتفاق می گوید: این ماموریت، ابلاغ رسمی ولایت و پیشوایی امام علی (ع) است و این آیه یکی از ادله نصب امامت به شمار می آید و قرینه قطعی بر تعیین معنای زعامت از واژه «مولی» در حدیث غدیر است. نصوص روایی شیعه بدون هیچ اختلافی در این باره همداستان اند. شیعه در این باره با استناد به آیات دیگر قرآن و با شواهدی متعدد، این قول را استوار ساخته است. اهل سنت درباره تفسیر آیه مذکور اختلاف نظر دارند. مشهور آنان؛ مورد نزول خاصی برای آیه قائل نیستند و از این روست که تفسیر آنان از این آیه با روایاتی که درباره مورد نزول آن نقل کرده اند، یکسان نیست. دیدگاه های تفسیری اهل سنت در این زمینه با مناقشه های جدی رو به رو است.

 

دریافت متن کامل مقاله به قلم استاد نجارزادگان

 

بازخوانى مدارک و اسناد شأن نزول آیه ولایت

 

متن مقاله به قلم استاد نجارزادگان

 

تفاوت اساسى دیدگاه‏هاى فریقین درباره آیات 55 و 56 سوره مائده (که به آیات ولایت نامبردارند) به موضع آنان نسبت‏ به مورد نزول این آیات درباره تصدق انگشتر در رکوع نماز به وسیله امام على - علیه السلام - وابسته است ; چه این که بیش‏تر شبهه‏ ها و نقدها درباره استدلال به این آیات بر امامت امام على - علیه السلام - نیز، ناشى از نادیده گرفتن این روایات و یا تردید در صحت آن‏هاست . اگر روایاتى که فریقین درباره نزول این آیات آورده‏ اند، تحلیل و بررسى شوند، خود به خود بیش‏تر این تردیدها رخت ‏بر مى ‏بندد . بنابر این ، پرداختن به اسانید و متون این احادیث در این بحث اهمیت ‏به سزایى دارد .

 
از نظر شیعه جاى هیچ تردیدى نیست که آیات 55 و 56 سوره مائده درباره امام - على علیه السلام - نازل شده است ، هنگامى که انگشتر خود را در نماز به فقیر صدقه دادند (1) . این حادثه در منابع اهل سنت نیز، از چندین نفر از صحابه و تابعین و گاهى هر کدام با چند طریق نقل شده است . در برخى از این منابع، اسانید و طرق گوناگون نقل این حادثه بالغ بر 26 طریق مى‏شود (2) . از جمله افراد از صحابه که این حادثه را نقل کرده‏اند عبارت‏ند از: امام على - علیه السلام- (3) ، عبد الله بن عباس (4) ، ابو رافع مدنى (5) ، عمار بن یاسر (6) ، ابو ذر غفارى (7) ، انس بن مالک (8) ، جابر بن عبد الله (9) ، مقداد بن الاسود (10) ، و عبد الله بن سلام (11) .
از تابعین نیز، سلمة بن کهیل (12) ، عتبة بن ابى حکیم (13) ، سدى (14) ، مجاهد (15) و . . . به نقل این حادثه پرداخته‏ اند . آنان نیز تصریح کرده‏ اند که این آیه در خصوص امام على - علیه السلام - نازل شده است .

 
در برخى منابع اهل سنت‏ به دو روایت از امام ابو جعفر باقر - علیه السلام - اشاره مى‏ کند که از ایشان پرسیدند، مراد خدا از «الذین آمنوا الذین یقیمون الصلوة و یؤتون الزکاة وهم راکعون‏» چه کسى است؟ امام فرمودند:
«الذین آمنوا» قیل له، بلغنا انها نزلت فى على بن ابى طالب قال: «على من الذین آمنوا .»
«آنان مؤمنان هستند» گفته شد: ما شنیده‏ ایم که این آیه درباره على بن ابى طالب نازل شده‏ است‏» امام فرمودند: «[آرى] امام على هم از مؤمنان است .» (16)
این حدیث نشان مى‏ دهد چنین اندیشه ‏اى در آن عصر رایج ‏بوده که این آیه درباره امام على - علیه السلام - است و

فرض کنیم امام هادی علیه السلام پنج چیز از ما خواسته است!!!

با تبریک ولادت با سعادت امام علی النقی حضرت هادی علیه السلام روایتی از آن حضرت تقدیم می گردد:

  

مردى به امام هادی علیه السلام گفت: مرا سفارش و پندى فرما،

فرمود: آیا مى‏ پذیرى؟ گفت: آرى،

حضرت فرمودند:

 

صبر را متّکا، و ندارى را مایه راحتى ساز، و شهوات را ترک گو، با هوى و هوس مخالفت کن، و بدان که تو هرگز بیرون از دید خداوند نخواهى بود، پس بنگر چگونه‏ اى. (تحف العقول ترجمه جعفری ص 427)

 

قَالَ لَهُ‏ رَجُلٌ أَوْصِنِی قَالَ علیه السلام وَ تَقْبَلُ قَالَ نَعَمْ قَالَ تَوَسَّدِ الصَّبْرَ وَ اعْتَنِقِ الْفَقْرَ وَ ارْفَضِ الشَّهَوَاتِ وَ خَالِفِ الْهَوَى وَ اعْلَمْ أَنَّکَ لَنْ تَخْلُوَ مِنْ عَیْنِ اللَّهِ فَانْظُرْ کَیْفَ تَکُون.

 

اگر امام از ما می خواست که به اینها عمل کنیم! چقدر عمل می کردیم؟!

 

اگر عیسی علیه السلام از عبادت خدا تمرد نمی کرد من دینش را می پذیرفتم!!!

 

علی علیه اسلام (در نفی خدا بودن حضرت عیسی علیه السلام و اثبات بندگی وی) به تعدادی از مسیحیان گفت: اگر عیسی علیه السلام از عبادت خدا تمرد نمی کرد من دینش را می پذیرفتم.

فرد مسیحی گفت: چگونه چنین مسئله ای را به عیسی نسبت می دهید با این که در طاعت پروردگار خیلی می کوشید؟

علی علیه السلام فرمود: اگر عیسی (طبق نظر شما) خداست چگونه غیر خود را عبادت می کند؟ (پس خدا نیست و بنده خداست که الله را عبادت می کند).

 

یحکى عن علی بن أبی طالب قال لبعض النصارى: لو لا تمرد عیسى عن عبادة اللّه لصرت على دینه، فقال النصرانی: کیف یجوز أن ینسب ذلک إلى عیسى مع جده فی طاعة اللّه، فقال علی رضی اللّه عنه: فإن کان عیسى إلهاً فالإله کیف یعبد غیره إنما العبد هو الذی یلیق به العبادة، فانقطع النصرانی (تفسیر کبیر فخر رازی ج4، ص 24).