دلیل عالم بزرگ اهل تسنن بر هدایت پیروان علی علیه السلام
فخر رازی از علمای برجسته اشعری مذهب اهل تسنن در قرن شش و هفت هجری در کتاب «تفسیر الکبیر» یا همان «مفاتیح الغیب» در باره بلند خواندن بسم الله الرحمن الرحیم می نویسد:
برخی روایات کتاب سنن بیهقی بیانگر آن است که رسول خدا صلی الله علیه [و آله] و سلم «بسم الله الرحمن الرحمن الرحیم» را در نماز بلند می خواند. روایت هایی نیز از دیگران نقل شده است که آنها نیز «بسم الله الرحمن الرحیم» را در نماز بلند می خواندند [در کتاب سنن بیهقی روایت های متناقضی از دیگر صحابه نقل شده است که بیانگر آن است که گاهی نیز بسم الله الرحمن الرحیم را در نماز نمی خواندند و نماز را با الحمد لله رب العالمین شروع می کردند، سنن بیهقی، ج2 ص 46- 52]. اما روایات مربوط به آشکار خواندن بسم الله الرحمن الرحیم توسط علی بن ابی طالب رضی الله عنه متواتر است و هر کس در دینش به علی بن ابی طالب [علیه السلام] اقتدا کند هدایت یافته است زیرا پیامبر علیه السلام فرموده است: پروردگارا حق را همراه علی و هرجا که او باشد قرار بده.
روى البیهقی فی «السنن الکبیر» عن أبی هریرة قال: کان رسول اللّه صلى اللّه علیه و سلم یجهر فی الصلاة ببسم اللّه الرحمن الرحیم، ثم إن الشیخ البیهقی روى الجهر عن/ عمر بن الخطاب، و ابن عباس، و ابن عمر، و ابن الزبیر، و أما أن علی بن أبی طالب رضی اللّه عنه کان یجهر بالتسمیة فقد ثبت بالتواتر، و من اقتدى فی دینه بعلی بن أبی طالب فقد اهتدى، و الدلیل علیه قوله علیه السلام: اللهم أدر الحق مع علی حیث دار. (تفسیر الکبیر؛ مفاتیح الغیب، محمد بن عمر فخر رازی، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق، ج1، ص 180).
