عبودیت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)
قرآن کریم وقتی می خواهد تعبیر «عبد» را نسبت به سایر انبیا به کار ببرد همراه با ذکرنام آنها بکار می برد مثلاً می فرماید:
واذکر عبادنا إبراهیم واسحاق ویعقوب أولی الأیدی والأبصار[ص: 45]
یا می فرماید: «یاد کن بنده ما داود را»[ص:17].
«یاد کن بنده ما ایوب را»[ص: 415].
«بنده ما نوح را تکذیب کردند»[قمر: 9] و...
ولی پیامبر خاتم را بدون نام یاد می کند، عبد مطلق، به آن فرد کامل انصراف دارد: (تبارک الذی نزّل الفرقان علی عبده لیکون للعالمین نذیراً)[فرقان: 1]
... وقتی عبد مطلق گفته می شود، عبد کامل به ذهن می آید و آن رسول خداست. می فرماید: خدایی متبارک است که فرقان را بر بنده اش نازل کرد. نه قبل از کلمه «عبد» نام مبارک پیغمبر را می برد و نه بعد از آن، تا بگوییم نام آن حضرت (صلی الله علیه و آله و سلم) محذوف به قرینه است؛ و نیز نمی گوید «عبدنا»: بنده ما، که ناظر به کثرت باشد، بلکه می فرماید: (عَبْدِه) که ناظر به مقام وحدت است، این کلمه از «عبد الله» نیز بالاتر است، زیرا این عبودیت، حاکی از هویت مطلقه است که بالاتر از مقام الوهیت است.
منبع: سیره رسول اکرم(ص) در قرآن، آیت الله جوادی آملی جلد 8 صفحه 26 و 27
