غرور شتر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم

 

مسلمانان به مسابقات اسب دوانى و شتردوانى و تیراندازى و امثال اینها خیلى علاقه نشان مى دادند، زیرا اسلام تمرین کارهایى را که دانستن و مهارت در آنها براى سربازان ضرورت دارد سنت کرده است. بعلاوه خود رسول اکرم که رهبر جامعه اسلامى بود، عملا دراین گونه مسابقات شرکت مى کرد و این بهترین تشویق مسلمانان خصوصا جوانان براى یادگرفتن فنون سربازى بود. تا وقتى که این سنت معمول بود و پیشوایان اسلام عملا مسلمانان را در این امور تشویق مى کردند، روح شهامت و شجاعت و سربازى در جامعه اسلام محفوظ بود. رسول اکرم گاهى اسب و گاهى شتر سوار مى شد و شخصا با مسابقه دهندگان مسابقه مى داد.

 

رسول اکرم شترى داشت که به دوندگى معروف بود، با هر شترى که مسابقه داده بود برنده شده بود. کم کم این فکر در برخى ساده لوحان پیدا شد که شاید این شتر از آن جهت که به رسول اکرم تعلق دارد از همه جلو مى زند. بنابراین ممکن نیست در دنیا شترى پیدا شود که با این شتر برابرى کند.

تا آنکه روزى یک اعرابى بادیه نشین با شترش به مدینه آمد و مدعى شد حاضرم با شتر پیغمبر مسابقه بدهم. اصحاب پیغمبر با اطمینان کامل براى تماشاى این مسابقه جالب، مخصوصا از آن جهت که رسول اکرم شخصا متعهد سوارى شتر خویش شد، از شهر بیرون دویدند. رسول اکرم و اعرابى روانه شدند و از نقطه اى که قرار بود مسابقه از آنجا شروع شود شتران را به طرف تماشاچیان به حرکت درآوردند.

هیجان عجیبى در تماشاچیان پیدا شده بود. اما برخلاف انتظار مردم شتر اعرابى شتر پیغمبر را پشت سر گذاشت.

آن دسته از مسلمانان که درباره شتر پیغمبر عقاید خاصى پیدا کرده بودند، از این پیشامد بسیار ناراحت شدند؛ خیلى خلاف انتظارشان بود. قیافه هاشان درهم شد.

 

رسول اکرم به آنها فرمود: «اینکه ناراحتى ندارد، شتر من از همه شتران جلو مى افتاد، به خود بالید و مغرور شد، پیش خود گفت من بالا دست ندارم. اما سنت الهى است که روى هر دستى دستى دیگر پیدا شود، و پس از هر فرازى نشیبى برسد، و هر غرورى درهم شکسته شود.».

به این ترتیب رسول اکرم، ضمن بیان حکمتى آموزنده، آنها را به اشتباهشان واقف ساخت.

 

مجموعه آثار شهید مطهری، ج 18، ص: 403 و 404