کشور مترقى این است که افرادش مترقى باشند. فرد مترقى آن است که وظیفه شناس باشد، وظایف اداریش، وظایف الهیش. اگر انسان وظیفه شناس شد، یک انسان مترقی است؛ یک انسان عادل است. (امام خمینی رحمة الله علیه)
صحیفه امام، ج9، ص: 17
نکته: یک دوره خواندن صحیفه امام برای ما نیاز است تا جهت زندگی و مسیر جدیدی آغاز کنیم... ان شاء الله
امروز ضد انقلاب کسى است که آن کارى که مشغول هست، در آن کار سستى کند، در آن کار بیکارى کند یا وادار کند اشخاصى را که آنها کم کارى کنند، از زیر بار شانه خالى کنند که این ضربه اى است به کشور خودشان....
اگر یک ملتى نخواهد آسیب ببیند باید این ملت اولًا با هم متحد باشد،
و ثانیاً در هر کارى که اشتغال دارد او را خوب انجام بدهد.
... براى ما ننگ است که در ارزاقمان دستمان را پیش امریکا دراز بکنیم. ما باید جدیت کنیم. خداوند به ما، هم زمین داده، هم آب داده است و هم برکات آسمانى هست. باید کار کنیم تا خودکفا باشیم. بلکه ان شاء اللَّه صادرات هم داشته باشیم. شما برادرها الآن عبادتتان این است که کار بکنید. این عبادت است. همان طورى که فرض کنید آمدن به زیارت حضرت معصومه- سلام اللَّه علیها- عبادتى است، کار کردن هم یک عبادتى است و شاید از بسیارى از مستحبات بالاتر باشد.
بخشی از سخنرانی امام خمینی (رحمة الله علیه) در جمع کارکنان ذوب آهن اصفهان مورخه 12 دی ماه 1358
صحیفه امام ج 12 ص 1 و 2
در اُسوه قرار دادن آن بانو [حضرت زهرا علیها السلام] فرقی بین زن و مرد نیست؛ یعنی مردانِ سالکِ کوی وَلا موظف اند به آن حضرت (علیهاالسلام) اقتدا نمایند چنان که زنان سالک کوی صفا مکلف اند به حضرت امیر المؤمنین(علیه السلام) تأسّی نمایند؛ زیرا بسیاری از وظایف دینی مشترک بین زن و مرد است که مهم ترین آن ها را عقائد، علوم، فضایل نفسانی تشکیل می دهد و در وظایف اختصاصی نیز هر کدام از آن دو معصوم، همتایِ هم دستورهای لازم داده اند.
درباره حضرت زهرا (علیهاالسلام) سخن گفتن سَهل و ممتنع است، سُهولتش برای فراوانی فضیلت است و امتناع و صعوبت آن برای عمق و ژرفای غیر قابل غوص و شنای آن می باشد.
منبع: سروش هدایت، آیت الله جوادی آملی، ج 1 ص 226 و 227
هیچ کس تا به امروز، با اگر و اما و شاید به خواسته هایش نرسیده است
اگر واقعا خواهان موفقیت هستید باید سلطان «بایدها» باشید، نه بنده «شایدها».
امّ البنین مادر حضرت ابا الفضل «علیه السلام» و همسر امیر المؤمنین پس از شهادت حضرت فاطمه بود که به معرّفى عقیل، برادر حضرت امیر، به همسرى على « علیه السلام » در آمد. نامش «فاطمه بنت حزام»، از قبیله «بنى کلاب» و خواهر «لبید» شاعر بود. زنى بود با شرافت، از خانواده اى ریشه دار و دلاور و نسبت به فرزندان حضرت زهرا نیز بسیار مهربان بود.
ثمره ازدواج على « علیه السلام » با او چهار پسر بود، به نامهاى: عباس، جعفر، عبد اللّه و عثمان، که هر چهار فرزندش روز عاشورا در رکاب سید الشهدا به شهادت رسیدند.
امّ البنین، پس از شهادت فرزندانش، همه روزه به بقیع مى رفت و بچه هاى عباس را نیز به همراه مى برد و به یاد فرزندان شهیدش مرثیه و نوحه مى خواند. زنان مدینه نیز به ندبه و نوحه سوزناک او جمع مى شدند و مى گریستند. اشعارى هم درباره عباس سروده بود.
وقتى زنان به امّ البنین تسلیت مى گفتند، مى گفت دیگر مرا «امّ البنین» خطاب نکنید، چرا که امروز دیگر آن فرزندانم نیستند و شهید شده اند:
|
لا تدعونّى و یک امّ البنین |
تذکّرینى بلیوث العرین |
|
|
کانت بنون لى ادعى بهم |
و الیوم اصبحت و لا من بنین ... |
منبع: فرهنگ عاشورا، جواد محدثى ،ص:55 و 56
[برای تکمیل شناسایی] از بی سیم چی جدا شدیم و از داخل روخانه پر آب با مشکلات فراوان به پشت مواضع دشمن رفتیم.
در آنجا مشغول بررسی اوضاع عقبه نیروهای عراقی بودیم که عناصر کمین دشمن با استفاده از دوربین دید در شب، ما را دیدند و به سوی ما آتش گشودند، به طوری که مجبور شدیم از سمت دیگری به نیروهای خودی ملحق شویم و به همین دلیل راه را گم کردیم و در میدان مین دشمن گرفتار شدیم.
در این درگیرری قطب نما از کار افتاد و ما سمت خودی و دشمن را نمی شناختیم ولی شهید مصطفی پژوهنده با آرامش خاصی به من گفت: «اول نماز بخوانیم که اگر شهید شدیم، بی نماز از دنیا نرفته باشیم».
شهید پژوهنده در همان میدان مین بدون این که کوچکترین اعتنایی به وضعیت مخاطره آمیز آن داشته باشد، در همان محل مشغول نماز شد. در آن لحظات بحرانی او به چهار جهت نماز خواند و بعد از دعا و نیایش آماده خروج از میدان شدیم و با تلاش فراوان راه را پیدا کردیم و به مواضع اولیه برگشتیم.
منبع: کتاب سیره شهدای دفاع مقدس ج 17 ص 72 و 73
شهید ولی الله نیکبخت بسیار متواضع بود. همه ما فکر می کریدم که او یک کارمند عادی جهاد است. بعدها فهمیدیم که او مسئول جهاد است. [تلاش برای] بنیانگذاری سپاه و جهاد سازندگی از جمله کارهایی بود که او انجام داده بود.
خبرنگاران رادیو و تلویزیون و روزنامه ها همیشه سعی داشتند به نحوی با او مصاحبه کنند. وی زیر بار نمی رفت و می گفت:
«ما هنوز هیچ کاری نکرده ایم. هرگاه که توانستیم فقر و محرومیت را در منطقه از بین ببریم آن موقع شما آن را گزارش کنید. اگر الان من بگویم که فلان و فلان کار شد و فلان کار خواهد شد، اینها همه شعار است. کار نباید در حد حرف و شعار باشد، باید عملمان بیش از حرف زدنمان باشد».
منبع: کتاب سیره شهدای دفاع مقدس ج 17 ص 57
نکته: باز هم ماییم و شرمندگی از شهدا
حتی در زندگی روزمره هم زیاد شعار می دهیم (کسی که در زندگی روزمره زیاد شعار بدهد وقتی مسئول شد همین آش است و همین کاسه؛ کاری هم با سخنرانی های برخی مسئولان ندارم).
وقتی ماجرای زیر را نوشتم دنبال عنوان مناسب بودم، از اصل ماجرا در مقایسه با رفتار خودم و برخی مسئولان خجالت کشیدم. به یاد شهید محمد رضا قدمی دو درس از این شهید را به نقل از کتاب سیره شهدای دفاع مقدس ج 17 ص 54 و 55 بازنویسی می کنم:
بسیاری از اوقات که جهت انجام خدمت و نظارت کارها به روستاها می ررفت تا دیر وقت در منطقه بود و شب هنگام گرسنه به خانه بر می گشت وقتی از او می پرسیدند که چرا از صبح تاکنون چیزی نخورده ای؟ می گفت: «صلاح نیست مزاحم روستائیان بشوم».
یا وقتی همسرش به او می گفت: «ما هم در زندگی حقی داریم اگر ممکن است کمتر درگیرِ کار باش». در جواب می گفت: «من برای خدمت به این استان آمده ام و اگر افرادی مثل من این کارها را انجام ندهد، پس چه کسی باید این کارها را انجام دهد؟ در برابر ساعت هایی که کار می کنم حقوق می گیرم، کمی هم باید برای رضای خدا کار کرد، اجر شما را هم خدا می دهد».
گاهی برای انداختن یک درخت باید صد ضربه تبر بزنید. از این صد ضربه، نود و نه ضربه اول کارش این است که شرایط را برای ضربه صدم آماده کند.
اینکه درخت در طول نود و نه ضربه سر جایش است، دلیل بیهودگی آن ضربات نیست، دلیل دلسردی نیست، دلیل ناامیدی نیست.
حالا هر مبارزه ای به همین شکل است. اینکه اقداماتی که می کنیم به سرعت جواب نمی دهد نباید در عزم و اراده ما خللی ایجاد کند.
پس باید هر کاری می کنیم بگذاریم به حساب یکی از همان نود و نه ضربه اول. ضربه صدم بالاخره از راه می رسد و درخت را می اندازد.
نامه اى به دست ابوذر رسید، آن را باز کرد و خواند. از راه دور آمده بود. شخصى به وسیله نامه از او تقاضاى اندرز جامعى کرده بود. او از کسانى بود که ابوذر را مى شناخت که چقدر مورد توجه رسول اکرم بوده و رسول اکرم چقدر او را مورد عنایت قرار مى داده و با سخنان بلند و پرمعناى خویش به او حکمت مى آموخته است.
ابوذر در پاسخ فقط یک جمله نوشت، یک جمله کوتاه: «با آن کس که بیش از همه مردم او را دوست مى دارى بدى و دشمنى مکن.» نامه را بست و براى طرف فرستاد.
آن شخص بعد از آنکه نامه ابوذر را باز کرد و خواند چیزى از آن سر درنیاورد. با خود گفت یعنى چه؟ مقصود چیست؟ «با آن کس که بیش از همه مردم او را دوست مى دارى بدى و دشمنى نکن» یعنى چه؟ این که از قبیل توضیح واضحات است! مگر ممکن است که آدمى محبوبى داشته باشد- آنهم عزیزترین محبوبها- و با او بدى بکند؟! بدى که نمى کند سهل است، مال و جان و هستى خود را در پاى او مى ریزد و فدا مى کند.
از طرف دیگر با خود اندیشید که شخصیت گوینده جمله را نباید از نظر دور داشت، گوینده این جمله ابوذر است، ابوذر لقمان امت است و عقلى حکیمانه دارد؛ چاره اى نیست باید از خودش توضیح بخواهم.
مجددا نامه اى به ابوذر نوشت و توضیح خواست.
ابوذر در جواب نوشت: «مقصودم از محبوب ترین و عزیزترین افراد در نزد تو همان خودت هستى. مقصودم شخص دیگرى نیست. تو خودت را از همه مردم بیشتر دوست مى دارى. اینکه گفتم با محبوب ترین عزیزانت دشمنى نکن، یعنى با خودت خصمانه رفتار نکن. مگر نمى دانى هر خلاف و گناهى که انسان مرتکب مى شود، مستقیما صدمه اش بر خودش وارد مى شود و ضررش دامن خودش را مى گیرد.»
مجموعه آثار شهید مطهری، ج 18، ص: 281 و 282
امام مهدی علیه السلام:
من وصىّ آخرین ام ؛ به وسیله من بلا از خانواده و شیعیانم دفع مى شود .
أَنَا خَاتَمُ الْأَوْصِیَاءِ وَ بِی یَدْفَعُ اللَّهُ الْبَلَاءَ عَنْ أَهْلِی وَ شِیعَتِی
الغیبة طوسی ص 246
خوشا به حال پیروان قائم ما که در زمان غیبت او منتظر ظهورش هستند و در زمان ظهورش فرمانبردار اویند. آنان، دوستان خدایند که نه بیمى بر آنان است و نه اندوهگین مى شوند.
امام صادق علیه السلام
طُوبَى لِشِیعَةِ قَائِمِنَا الْمُنْتَظِرِینَ لِظُهُورِهِ فِی غَیْبَتِهِ وَ الْمُطِیعِینَ لَهُ فِی ظُهُورِهِ أُولَئِکَ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ الَّذِینَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُون (کمال الدین و تمام النعمة، تالیف شیخ صدوق، ج2 ص 357)
امام علی علیه السلام فرمود:
در مصیبتها، چون آزادگان شکیبایى باید و یا چون نادانان، فراموش کردن شاید.
مَنْ صَبَرَ صَبْرَ الْأَحْرَارِ، وَ إِلَّا سَلَا سُلُّوَّ الْأَغْمَارِ.
نهج البلاغه، حکمت 413
مثل این که هنوز هم برخی از رهروان حضرت فاطمه سلام الله علیها، در ایام فاطمیه باید نماز را در شب با حضور افراد کمی اقامه کنند تا نماز مادرشان فراموش نشود....
