حسن بن مسعود می گوید:
خدمت حضرت ابى الحسن على بن محمد علیه السّلام آمدم، در حالى که انگشتم خراشیده بود و سوارى به من برخورد کرده و شانه ام را آزرده بود و به کشاکش و ازدحامى گرفتار شده بودم که پاره اى جامه هایم دریده شده بود، گفتم: وه چه روز شومى! خدا شرّت را از من بگرداند.
امام علیه السّلام فرمود: اى حسن، تو هم که نزد ما رفت و آمد دارى، گناه خود را بر گردن دیگرى مى اندازی که گناهى ندارد؟
حسن گوید: من به سر عقل آمدم و دانستم که خطا کردم، گفتم: اى سرورم، از خداوند آمرزش می خواهم.
فرمود: اى حسن، روزها چه گناهی دارند که چون شما به سزاى اعمالتان می رسید آنها را شوم می شمارید؟
گفتم: اى پسر رسول خدا، من از این به بعد همواره از خدا آمرزش طلبم و استغفر اللَّه گویم و این توبه من باشد که دیگر تکرار نکنم.
امام علیه السّلام فرمود: به خدا (این دشنام ها) به شما سود نمی رساند؛ بلکه خداوند به سبب نکوهش بی گناهی (یعنی نکوهش روزگار) شما را کیفر می دهد.
اى حسن، آیا نمى دانى که پاداش دهنده و کیفرکننده و سزا دهنده به اعمال در دنیا و آخرت فقط خداست.
عرض کردم: بلى، اى سرور من!
امام علیه السّلام فرمود: پس هرگز بر خلاف این اعتقاد و یقین مرو و براى روزها شأن و اثرى در حکم خداوند قائل نشو.
گفتم: به چشم، سرورم.
**********
وَ قَالَ الْحَسَنُ بْنُ مَسْعُودٍ دَخَلْتُ عَلَى أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ علیه السلام وَ قَدْ نُکِبَتْ إِصْبَعِی وَ تَلَقَّانِی رَاکِبٌ وَ صَدَمَ کَتِفِی وَ دَخَلْتُ فِی زَحْمَةٍ فَخَرَقُوا عَلَیَّ بَعْضَ ثِیَابِی فَقُلْتُ کَفَانِی اللَّهُ شَرَّکَ مِنْ یَوْمٍ فَمَا أَیْشَمَکَ فَقَالَ علیه السلام لِی یَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِی بِذَنْبِکَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ قَالَ الْحَسَنُ فَأَثَاب إِلَیَّ عَقْلِی وَ تَبَیَّنْتُ خَطَئِی فَقُلْتُ یَا مَوْلَایَ أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ فَقَالَ یَا حُسْنُ مَا ذَنْبُ الْأَیَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ تَتَشَأَّمُونَ بِهَا إِذَا جُوزِیتُمْ بِأَعْمَالِکُمْ فِیهَا قَالَ الْحَسَنُ أَنَا أَسْتَغْفِرُ اللَّهَ أَبَداً وَ هِیَ تَوْبَتِی یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَ علیه السلام وَ اللَّهِ مَا یَنْفَعُکُمْ وَ لَکِنَّ اللَّهَ یُعَاقِبُکُمْ بِذَمِّهَا عَلَى مَا لَا ذَمَّ عَلَیْهَا فِیهِ أَ مَا عَلِمْتَ یَا حَسَنُ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِیبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِی بِالْأَعْمَالِ عَاجِلًا وَ آجِلًا قُلْتُ بَلَى یَا مَوْلَایَ قَالَ ع لَا تَعُدْ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْأَیَّامِ صُنْعاً فِی حُکْمِ اللَّهِ قَالَ الْحَسَنُ بَلَى یَا مَوْلَایَ.
تحف العقول صفحه 482 و 483؛ ترجمه (رهاورد خرد) صفحه 502 با ویرایش
نکته: این جمله «تو هم که نزد ما رفت و آمد دارى ...» نشان می دهد که امام از شیعیان انتظار خاصی دارند ...
