معمولا برای نوشتن مقالات بویژه مقالات باید دقت زیادی داشت و از به کار بردن واژه های زاید پرهیز نمود و باید به گونه ای افعال، حروف اضافه، جملات ، واژگان مترادف و... را به کار برد که از طولانی کردن بیهوده متن خودداری شده و مفهوم دقیق جملات و عبارات به خواننده منتقل شود. اگر با این شیوه در مقالات پژوهشی پیش نرویم، قطعا مقاله به مرحله پذیرش و چاپ نخواهد رسید. من هم به تبع از سایر اساتید و پژوهشگران، در نوشتن مقالات سعی می کنم چنین دقت هایی را داشته باشم، هر چند متناسب با مجله یا همایشی که مقاله را می فرستم میزان دقت در تعابیر کم و زیاد می شود.
اخیرا یکی از مقالات را برای یکی از مجلات پژوهشی ارسال کرده بودم که بحمد الله مورد پذیرش قرار گرفته بود، در مراحل آماده سازی برای چاپ چندین بار با دبیر اجرایی نشریه (که نظرات سردبیر، ارزیابان، سردبیر و ویرایشگر) را انعکاس می داد صحبت کردم، تقریبا همه مراحل مقاله آماده بود و حتی پیش نویس آماده شده برای چاپ را نیز برای من فرستادند. نکته قابل تامل، تحسین بر انگیر و اثرگذار دبیر اجرایی نشریه این بود که حتی در مراحل نهایی نیز کاملا دقت داشت، با این که من خودم آن مقاله را با علاقه بسیار زیادی نوشته بودم و لذا کاملا در الفاظ و تعابیر دقت می کردم ولی باید اعتراف کنم که دقت ایشان بیشتر از من بود. دقتی که در روی دو کلمه نشان داد و من هم تعابیر ایشان را پسندیده و تایید کردم.
فارغ از ارزش علمی مقاله چند نکته جالب برایم مشهود بود که از رفتار این عزیز بزرگوار بهره بردم:
الف: رفتار ایشان در وظیفه شناسی و جدیت در کار برایم درسی بود تا من نیز چنان باشم
ب: تلاش ایشان در تعابیر و مطالعه دقیق مطالب و پشتکاری که داشت کاملا تاثیرگذار بود.
و ...
معمولا درمقالات دوستانی که توفیق مطالعه مقاله آنها را داشتم یا مقالات دانشجویان را راهنمایی کردم این دو نکته جزء نکات ضعف مقالات محسوب می شود، مقالاتی که با کمی جدیت، وظیفه شناسی و پشتکار می تواند به سرانجام خوبی برسد و به ترویج علم درجامعه کمک کند.
اصل مقاله که مربوط به امام رضا علیه السلام است بعدا در همین وبلاگ منتشر خواهد شد ان شاء الله
